Κριτική Onlytheater

Η παράσταση είχε τη διάθεση να ταξιδέψει το θεατή στους ψυχολογικούς λαβυρίνθους των ηρώων και να εμβαθύνει στα αδιέξοδά τους, αλλά παγιδεύτηκε, έχασε τις ισορροπίες της και δεν ολοκλήρωσε την αποστολή της.

Έργο που ευτύχησε να έχει έναν Θανάση Τσαλταμπάση, στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του.

Ένα σημαντικό κείμενο, παρουσιάστηκε με απλή, αλλά σαφή ως προς τους στόχους της σκηνοθεσία, από μία ερμηνευτική ομάδα με δυναμική, ταλέντο και συνοχή.

Παράσταση που τιμά το ταλαιπωρημένο -τα τελευταία χρόνια- είδος της δραματικής κομεντί. Εκμεταλλεύεται τις έξυπνες ατάκες του κειμένου και συνδυάζει ισορροπημένα τη δραματική πτυχή των γεγονότων, με την κωμική.

Η σκηνοθεσία με σαφείς στόχους και προσανατολισμό χρησιμοποιεί την πρόκληση για να διερευνήσει τα όρια της τέχνης και της ψυχής των ηρώων.

Ο έρωτας ενός μεσήλικα που ψάχνει να βρει το νόημα, με ένα ανήλικο κορίτσι, το οποίο παίζει μαζί του ένα ερωτικό παιχνίδι, που θυμίζει το δίδυμο γάτας-ποντικού.

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Άλισον, έχει δύναμη, ρυθμό, ρεαλισμό και πάθος στην ερμηνεία της. Μας συστήνεται εκ νέου. Χωρίς μανιέρα κι ευκολίες, με φυσικότητα και ελεγχόμενο συναίσθημα.

Χωρίς κακή τελική γεύση, έχει αρκετές καλές και αστείες στιγμές, αλλά συνολικά δεν αφήνει το αποτύπωμά της στη μακροπρόθεσμη μνήμη του θεατή.

Μια παράσταση που στηρίχθηκε στους πυλώνες πατρίδα και οικογένεια και συνέδεσε τις εξελίξεις και τις παθογένειές τους.

Ερμηνεία άνευρη, αχρωμάτιστη, επιδεικτική ενός σχεδόν υπετροφικού εγώ, δεν εμβάθυνε στις αλήθειες μιας ταραγμένης προσωπικότητας.