Ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης ψυχογράφησε με αληθοφάνεια τον εσωτερικό σπαραγμό ενός βασανισμένου ανθρώπου, απελπισμένου αλλά και περήφανου.

          Η «Αντιγόνη» της Λένας Παπαληγούρα διαγράφεται με ευαισθησία, μέτρο και εσωτερικό παλμό, κρατώντας καθάριο τον τραγικό τόνο.

          Η παράσταση του Ουαζντί Μουαουάντ, βασίστηκε σε μία ωραία ιδέα που όμως παρέμεινε μετέωρη στην υλοποίησή της.

          Ένα πολύτιμο αντίδοτο στη σιωπή, στη λήθη. Μια σπουδαία θεατρική παρακαταθήκη, ένα πραγματικά δυνατό θέατρο-καθρέφτης!

          Η παράσταση υπενθυμίζει πως το αρχαίο δράμα δε χαρίζεται σε κανέναν, αντιθέτως εκθέτει την όποια αδυναμία με απόλυτη ειλικρίνεια.

          Mια διαδρομή μνήμης και εξαγνισμού, με προφανή ψεγάδια στη δραματουργία του κειμένου, που αντισταθμίζονται, εν μέρει, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά.

          Ένδοξα 80's, με την έξοχη Μαρία Παρασύρη στην πολύ καλή παράσταση «Σωτηρία», σε ευρηματική σκηνοθεσία του Θανάση Δόβρη.

          Η παράσταση του Ούλριχ Ράσε επισκίασε τον λόγο, τόσο με την δραματουργική επεξεργασία όσο και με την εμμονική συνέπεια στον ρυθμό και την κινησιολογία.

          Σπάνια παίζονται τέτοια έργα και είναι κρίμα, όταν καταλήγουν σε θεάματα φλύαρης πλήξης, ως αποτέλεσμα ανύπαρκτης δραματουργίας.

          Μια τίμια προσέγγιση του σαιξπηρικού έργου με σύγχρονη αισθητική, αλλά που δεν καταφέρνει να απογειωθεί.