Μιλούσε για το σκοτάδι που έζησε, με ένα πρόσωπο ήρεμο και ολόφωτο. Απέναντί μου ήταν η Αλέκα Παΐζη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου
Ένα μουσικοθεατρικό θέαμα με τη σαγήνη των λαϊκών τραγουδιών ενός αυθεντικού ερμηνευτή, που ύμνησε τον πόνο, την καψούρα, την φιλία.
Η Ανέζα δε ξεπούλησε τίποτα ποτέ. Και δε χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
Στην τελευταία επίσκεψη μου στο McKittrick Hotel ήξερα ότι δεν πάω να δω μια παράσταση, αλλά πως πρόκειται να μπω σε έναν καινούριο κόσμο. Και έτσι έγινε…
Ο δημοφιλής ηθοποιός πιστεύει πως έχει έρθει ο καιρός να αλλάξουν όλα. Nα μπούμε σε μια νέα εποχή, καλύτερη για όλους μας και πιο πολύ για τα παιδιά μας.
Ένα μουσικοθεατρικό θέαμα με τη σαγήνη των λαϊκών τραγουδιών ενός αυθεντικού ερμηνευτή, που ύμνησε τον πόνο, την καψούρα, την φιλία.
Μια παράσταση καλοφτιαγμένη με αναρχία και γοητεία, με αχαλιναγώγητους ρυθμούς και καυστική σάτιρα που υπενθυμίζει ότι το θέατρο είναι ενεργειακό και ζωτικό.
Ένα αλληγορικό παραμυθόδραμα, που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης, συνδυάζοντας αιθέριο εξωτισμό, έρωτα, συγκίνηση, αυτοσχεδιασμό, αγωνία, δράμα, φρίκη και… happy end.
Μια αλληγορία για τους ζωντανούς-νεκρούς που «πνέουν τα λοίσθια», με αποχρώσεις αστικής υποκρισίας και αγραμματοσύνης. Για τη μνήμη των αδικοχαμένων που έμειναν χωρίς δικαίωση και παλεύουν με τη λήθη.
