Κριτική Onlytheater

Μια παράσταση, σαν εικαστική σύνθεση. Η κίνηση και τα σώματα είχαν ρόλο πρωταγωνιστή, η εικόνα τους είχε αναμφισβήτητη αισθητική, με το λόγο σε δεύτερη μοίρα, σε μορφή αποστασιοποιημένης αφήγησης.

Η σκηνοθετική προσέγγιση προσπάθησε μέσα από τη σάτιρα, να αποτυπώσει τα απλά, αλλά διαχρονικά μηνύματα του ποιητή, συχνά με έξυπνο χιούμορ και χωρίς πολλές υπερβολές.

Οι ερμηνείες στάθηκαν σε ένα γενικά καλό επίπεδο, με τη Θεοδώρα Τζήμου να δίνει προσωπικό ρεσιτάλ.

Μια προσπάθεια απεικόνισης του τρομακτικού κόσμου του Κόμη Δράκουλα, η οποία βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αισθητική της.

Μία παράσταση ενός ελληνικού κειμένου, που παρά την ηλικία του, δεν έχει χάσει τη δροσιά και την αξία του.

Μια σύγχρονη εκδοχή της τραγωδίας του Σοφοκλή, η οποία σεβάστηκε απόλυτα το αρχαίο κείμενο και ανέδειξε τη βαθιά και διαχρονική του τραγικότητα.

Η θεατρική εκδοχή ενός σημαντικού έργου. Αν και δεν αποτίναξε πλήρως τη λογοτεχνικότητά της, διετήρησε τους βασικούς χυμούς, το σαρκασμό και τα νοήματά της.

Το καλό και ουσιαστικό θέατρο, αν έχει μεράκι και όραμα, μπορεί να χωρέσει και σε ένα μικρό χώρο και να γίνει ακόμα και χωρίς σκηνικά.

Στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, είδα μία εκ προοιμίου δύσκολη προσπάθεια θεατρικής προσαρμογής ενός κλασικού κειμένου.

Η έμμετρη μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη διατήρησε την ποιητική πλαστικότητα του λόγου, τη λυρικότατη ροή στην εξέλιξη της ιστορίας και τη χαρίεσσα ατμόσφαιρα του αρχικού κειμένου