Κριτική Onlytheater

          Ένα ζωντανό παραμύθι που ζεσταίνει την ψυχή μικρών και μεγάλων με τη χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία του.

          Η αγάπη πληγώνει -κυριολεκτικά- στο έργο του Σαμ Σέπαρντ, το οποίο δεν βρήκε πραγματικά τον εαυτό του, αφήνοντας ανοιχτή την πληγή.

          Το έργο αφηγείται την προσπάθεια ενός γιου να σώσει τη μητέρα του από μια κακοποιητική σχέση και να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της.

          Ένα λεπτοφυές ψυχολογικό θρίλερ, κρυπτογραφικό, με πιντερικές αποχρώσεις που εστιάζει στα ανθρώπινα υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα.

          Παράσταση καλοστημένη με ωραίο θίασο, ωραία σκηνοθεσία και με μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη που λειτουργεί ως βάλσαμο.

          Ερμηνείες ατόφιες, ολοκληρωμένες, άμεσες, φυσικές, που συνταράσσουν το μέσα μας, δικαιώνοντας την απήχηση του κειμένου και τη σπουδαιότητα της θεατρικής πράξης.

          Μία αλλοπαρμένη συγγραφέας ροζ ιστοριών, ένας ευέξαπτος «macho» νεαρός, ένας βιοπαλαιστής μετανάστης κι ένα ...κέικ.

          Το έργο του David Ireland, με την κοφτερά περίτεχνη γραφή, έχει πολλά να πει για τον μισογυνισμό, τον πολιτισμό, τον εθνικισμό, την ταυτότητα και τα στερεότυπα.

          Αν το  έργο του Σοφοκλή είναι μια ιστορία πόνου και απάτης, τότε ο μονόλογος του Ρίτσου προσθέτει μια νέα διάσταση στη σύγχρονη πρόσληψη του μύθου.

          Το έργο χλευάζει την κοινωνική αναισχυντία, την ανηθικότητα, τον κούφιο πατριωτισμό, την υποκρισία, και την αβάσταχτη ηλιθιότητα των «μεγάλων».