Άρθρο

          Μιλούσε για το σκοτάδι που έζησε, με ένα πρόσωπο ήρεμο και ολόφωτο. Απέναντί μου ήταν η Αλέκα Παΐζη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου

          Η γιαγιά μου, η Σοφία Επαινετού από την Κωνσταντινούπολη, δύο άντρες αγάπησε στη ζωή της. Τον Δημητρό, τον άντρα της, και τον Νίκο Ξανθόπουλο

          Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός».

          Η Ανέζα δε ξεπούλησε τίποτα ποτέ. Και δε χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

«Ο καθένας μπορεί να πάθει προσφυγιά κατά τη διάρκεια του βίου του όταν ξεριζωθεί από τον εαυτό του, τα όνειρα και τις επιθυμίες του» λέει ο Σάκης Σερέφας.

          Τα ταξίδια, οι περιπέτειες, οι εξερευνήσεις, οι περιπλανήσεις τέλειωσαν. Καιρό τώρα, το αστραφτερό μυαλό της ζει σε κάποια αρχαία γειτονιά, από εκείνες που μικρή την πήγαιναν βόλτα οι γονείς της και που αγάπησε πολύ.

          Στην τελευταία επίσκεψη μου στο McKittrick Hotel ήξερα ότι δεν πάω να δω μια παράσταση, αλλά πως πρόκειται να μπω σε έναν καινούριο κόσμο. Και έτσι έγινε…

Πώς είναι να είσαι μαύρος σε μια σχέση με λευκό σύντροφο; Πώς θέματα φυλετικής εξουσίας επιβιώνουν στη σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού; Πώς επηρεάζει η ιστορία του κόσμου μια ερωτική σχέση;

Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Αποδελτίωση» των Εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή».

«Το θέατρο έχει καθήκον να βάζει στο στόχαστρο τις διαστροφές της εποχής, αρχής γενομένης από την υποκρισία που είναι η πιο συνήθης και η πιο επικίνδυνη» έγραφε ο Μολιέρος στον Λουδοβίκο τον ΙΔ'.