Το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί στα χέρια της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων και του Χρήστου Θεοδωρίδη, ανοίγοντας έναν δραματοποιημένο διάλογο για το νόημα της ζωής και τις πανανθρώπινες αξίες.

          Η παράσταση είναι αιχμηρή και ωμή. Από το πρώτο λεπτό, νιώθεις ότι πατάς σε ναρκοπέδιο, όπου ελλοχεύει πολύς θυμός και αρκεί μία αφορμή για να ξεσπάσει η καταιγίδα.

          Ο χυμώδης, σαρκαστικός, σύνθετος γλωσσικά λόγος του Μισιτζή και η κωμικότητα των προσώπων υπηρετήθηκαν απόλυτα, χαρίζοντας απλόχερα αβίαστο γέλιο.

          Το παρελθόν συγκρούεται διαρκώς με το παρόν, αλλά η ελπίδα, τελικά, θα λάμψει και το ταξίδι θα αποδειχθεί το πιο πολύτιμο δώρο ζωής.

          Η Μαριάννα Πολυχρονίδη, πληθωρική με βαθιά τρυφερότητα, τρομερό δυναμισμό και φωνητικές αρετές, μπαίνει στο μεδούλι της ηρωίδας της. Λάμπει στη σκηνή.

          Ο έμπειρος Θωμάς Μοσχόπουλος, απέδειξε ότι μπορεί να αφουγκραστεί την κωμικοτραγική ποιότητα του Γκοντό, στηριζόμενος στον ελλειπτικό λόγο, το χιούμορ, τον παραλογισμό, την ελπίδα και την ακριβή σωματική διάδραση των πρωταγωνιστικών ντουέτων.

          Ευθύβολος ο «Ντίνος» του Αλέξανδρου Μπουρδούμη και αφοπλιστικά πηγαίος ο «Άρης» του Σταύρου Καραγιάννη.

          Η πρωταγωνίστρια είναι η αυτοδημιούργητη, οραματίστρια ηρωίδα, που αγωνίζεται να είναι «ορατή», παλεύοντας ταυτόχρονα να ξεπεράσει τις δικές της αδυναμίες και εμμονές με τη νεότητα και την ομορφιά.

          Η αλήθεια έλειψε από την κλασικότροπη παράσταση του Γ. Νανούρη, η οποία μπλέχτηκε στα δίχτυα ενός μελοδραματικού οικογενειακού δράματος, χωρίς να εμβαθύνει στην ουσία της ιστορίας.

          Θέλει κότσια να υψώσεις φωνή σε έναν κόσμο πλασμένο από άνδρες για άνδρες. Και η Λένα Παπαληγούρα αποδεικνύεται γερή παίκτρια!