Το κείμενο μιλάει για οικογενειακούς δεσμούς, ανίατες ασθένειες, την ηθική στο ζήτημα της ευθανασίας και τη δυσκολία να αφήσουμε να «φύγουν», όσοι αγαπάμε. 

          Ο Γιώργος Καραμίχος στον ρόλο του «Λουκά», που επιστρέφει για να λύσει το κουβάρι που υπάρχει μέσα του, είναι η ήρεμη δύναμη της παράστασης, με εξαιρετικές υποκριτικές εγγραφές.

          Από την παράσταση έλειψε η κορύφωση, η έκσταση, που θα ταρακουνούσε τους θεατές. Δεν αποδόθηκε το τραγικό μέγεθος του ήρωα, αφήνοντας την επίγευση του ανολοκλήρωτου.

          Η παράσταση της Μαριάννας Κάλμπαρη, υπήρξε πολύ λίγη και αδύναμη, παρά τα ονόματα – κράχτες και τις όποιες, υποτιθέμενες, «καινοτόμες» σκηνοθετικές παρεμβάσεις.

          Η τολμηρή σκηνοθετική οπτική του Άρη Μπινιάρη, μετατοπίζεται, από την κωμική υπερβολή του πρωτότυπου κειμένου, σε μία πιο μυστηριακή και βαθιά υπαρξιακή εκδοχή.

          Ένα παίγνιο εξουσίας,  με πολλές παραδοξότητες, έναν εκδικητή θεό κι ένα αμφίσημο μίασμα. Η παράσταση του Εθνικού θάμπωσε από το πολύ χρώμα.

          Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έπλασε πειστικά ένα σύμπαν, που σημάδεψε τις καρδιές μας.

          Ο Χάρολντ Πίντερ στα πιο σκότεινά του. Δισεπίλυτος γρίφος το «Άλλες Εποχές», σαν στοιχειωμένη σκηνική ποίηση μνήμης και επιθυμίας.

          Μία ευαίσθητη, βαθιά ποιητική παράσταση με πιο λοξή ματιά, η οποία ξεκινά ανώδυνα ως μπουλβάρ για να καταλήξει σε δράμα. Πέφτεις στην παγίδα που σου στήνει αριστοτεχνικά

          Μία παράσταση τρισδιάστατη, χωρίς μεγαλοστομίες και διδακτισμό. Με όχημα το κείμενο του Σαίξπηρ, στάζει αίμα και μας καλεί να δούμε τη δυστοπική πραγματικότητα, όπως είναι και όχι όπως φαίνεται.