Γκρίνια

          Μία παράσταση από την υφή του ονείρου κι ένας ποιητής που νιώθεις την ανάγκη να του σφίξεις το χέρι τρυφερά.

Οι ηθοποιοί Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ινώ Μενεγάκη και Χριστέλα Γκιζέλη είναι πειθαρχημένοι και αριστοτεχνικά σμιλεμένοι στην παραμικρή λεπτομέρεια.

Συχνά, αντί του έργου που επιλέξαμε, βλέπουμε την εξπρεσιονιστική απόπειρα του σκηνοθέτη, να παρουσιάσει όσα ο ίδιος αποκόμισε από το κείμενο, άσχετα όμως με πλοκή και χαρακτήρες.

Εκπομπή Θεατροσκόπιο στο κανάλι της Βουλής. Χθες το βράδυ όπου ο γράφων, κάγκελο, παρακολουθώ σκηνές από τη δημιουργία του νέου Ρώσου θεατρικού σκηνοθέτη Κωνσταντίν Μπογκολόμοφ.

Χθες το βράδυ στο Ηρώδειο ο κόσμος έφυγε στο διάλειμμα του Σουήνυ Τοντ.

Ποιοι ''σταρ'' ταλαιπωρούν τους συνάδελφους τους, τους δημοσιογράφους και τελικά το κοινό. Μέθοδοι-στυλ-πατέντες.

Ποιο είναι το enfant gâté (μετάφρ. καλομαθημένο παιδί) αλήθεια, που πρέπει να υποστηριχθεί; Ποιος το ορίζει; Υπάρχει, ή είναι ένα αποκύημα φαντασίας;

Γιατί τα τελευταία χρόνια τα μιούζικαλ πρωταγωνιστούν στις θεατρικές σκηνές μας; Τι κρύβεται πίσω από αυτή  τη νέα τάση παραγωγών και θεατών;

Αυτό το «θέλω να είμαι ο εαυτός μου», ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. «Ο εαυτός μας είμαστε στο καφενείο», έλεγε ένας μεγάλος δάσκαλος της υποκριτικής... 

Κι εκεί που πιστεύαμε, ότι μια νέα εποχή είχε ανατείλει κι ότι αυτό που μετράει, είναι η παράσταση κι όχι οι σταρ που παίζουν, το φαινόμενο Benedict Cumberbatch, μας ξαναγυρνάει στα παλιά.