Ο ΑΛΛΟΣ | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 16/02/2020 16:22
«Να μη ζήσουμε ποτέ μαζί, αν θέλουμε να ζήσουμε για πάντα μαζί», είναι μία από τις αινιγματικές και μυστηριώδεις φράσεις που ακούγονται στην παράσταση «Ο ΑΛΛΟΣ» του Florian Zeller που παίζεται στο θέατρο Μικρό Χορν.
Πρόκειται για ένα έργο που ανατέμνει έννοιες όπως η ερωτική συνύπαρξη, η μοναξιά, τα όρια ανάμεσα στην αβεβαιότητα και την ελευθερία, η συμμόρφωση και οι κανόνες σε μια σχέση – αν αυτοί υπάρχουν και μπορούν να κατονομαστούν – και φυσικά οι φόβοι και οι αμφιβολίες που μπορεί να ανακύψουν από τη μία στιγμή στην άλλη και να καταστρέψουν τα πάντα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις εμφορούνται διαχρονικά από ερωτηματικά και αμφιβολίες, που συνήθως δεν επιδέχονται σίγουρων ή οριστικών απαντήσεων, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν ενίοτε να τις φυλακίσουν σε «κουτάκια». Η ομορφιά τους είναι ακριβώς αυτές οι διαρκείς εναλλαγές, που στην παράσταση προεκτείνονται ακόμα περισσότερο με το ανακάτεμα πραγματικών και φαντασιακών στοιχείων, τους ετεροχρονισμούς και την συχνή αναμέτρηση με τον βαθύτερο εαυτό.
Η ιστορία που πλέκεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια ιστορία που αφορά κάθε άνθρωπο που αγαπάει, αγαπιέται και ταλανίζεται ακριβώς από αυτό του το συναίσθημα. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη αντίφαση του έρωτα, που ερήμην μας εμπερικλείει ταυτόχρονα τη χαρά με τον φόβο. Ο τελευταίος εμπεριέχει εξίσου παραλυτικά και δημιουργικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και άλλοτε αποτελεί σύμμαχο και άλλοτε εχθρό στην προσπάθεια που κάνουμε να ορίσουμε μια ασφαλή προσωπική επικράτεια, όπου θα ζούμε αρμονικά με τον «άλλον».
Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου συνθέτει εξαιρετικά μια πυκνή σκηνική τοιχογραφία, όπου κάθε ήρωας αποκτά τη δική του υπόσταση. Η προσέγγισή της βρίθει τόσο νοημάτων, όσο και συναισθηματικών διακυμάνσεων. Κατασκευάζει με ακρίβεια γεωδαίτη κάθε λεπτομέρεια ανάμεσα στη σχέση του ζευγαριού που οδηγεί σταδιακά σε όψεις και εκφάνσεις που κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει εξαρχής.
Ο Κωνσταντίνος Κάππας αποδεικνύει και σε αυτήν την παράσταση πως έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να ταλαντεύεται ανάμεσα στο γκροτέσκο χιούμορ και τη σοβαρότητα, μοιάζοντας το ίδιο φυσικός και ρεαλιστικός σε κάθε μορφή που παίρνει. Απολαυστικός!
Η Μαριάννα Πολυχρονίδη συνδυάζει την υποκριτική της δεινότητα με το φλογερό της ταμπεραμέντο για να ισορροπήσει με επάρκεια όχι μόνο ανάμεσα σε δύο άνδρες, αλλά και στις δικές της προσωπικές υπαρξιακές αναζητήσεις. Ενσαρκώνει με ενάργεια μια γυναίκα που ψάχνει να ερωτευτεί και να ζήσει τη ζωή της στο έπακρο, χωρίς να λογαριάζει το κόστος που μπορεί να έχει αυτό για την ίδια και τους ανθρώπους που την πλαισιώνουν.
Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης εμφιλοχωρεί άλλοτε με διακριτικότητα και άλλοτε με θράσος στις ζωή του ζευγαριού. Ανταποκρίνεται επάξια στις μεταμορφώσεις που παίρνει και δεν υπερβάλλει όσον αφορά τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί.
Η πρωτότυπη μουσική της Χριστίνας Κωστέα και του Θάνου Καραγεωργίου προσφέρει πραγματικές στιγμές ατμοσφαιρικής έντασης και κορυφώνει την απόκοσμη αίσθηση μυστηρίου.
Τα σκηνικά του Alexander Gunnarsson, τα κουστούμια του Μάριου Ράμμου και οι φωτισμοί του Κωστή Μουσικού συνεπικουρούν στην παραγωγή μιας καθ’ όλα προσεγμένης δουλειάς.
Αν ψάχναμε ίσως μια αστοχία, αυτή θα ήταν το ετερόδοξο, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθετικό τέχνασμα στο τέλος, όπου το σάλι μετατρέπεται σε φονικό όπλο. Αντί να αναδείξει ξεκάθαρα την αλληγορική σύνδεση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, μπερδεύει και αποπροσανατολίζει τον θεατή.
Συμπερασματικά, η παράσταση αντανακλά με τρόπο διάτρητο τις ταλαντώσεις των ανθρώπινων σχέσεων, που αποτελούν «μία δημιουργία αδιάκοπα ανολοκλήρωτη και πάντα απειλούμενη», όπως έλεγε ο Γάλλος δημοσιογράφος, Ζαν Κλοντ Γκιγεμπό, για την ανθρωπιά.
Γιατί, αν με την ελπίδα να ζήσουμε για πάντα μαζί με κάποιον φτάσουμε στο σημείο να βάλουμε ένα σωρό περιορισμούς στη ζωή μας, τότε ίσως να μην αξίζει αυτό το «για πάντα» και να είναι πιο σημαντικό το «πρόσκαιρο», που όμως θα είναι αληθινό, ειλικρινές και πλημμυρισμένο από συναισθήματα.