Κριτική Onlytheater

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Άλισον, έχει δύναμη, ρυθμό, ρεαλισμό και πάθος στην ερμηνεία της. Μας συστήνεται εκ νέου. Χωρίς μανιέρα κι ευκολίες, με φυσικότητα και ελεγχόμενο συναίσθημα.

Χωρίς κακή τελική γεύση, έχει αρκετές καλές και αστείες στιγμές, αλλά συνολικά δεν αφήνει το αποτύπωμά της στη μακροπρόθεσμη μνήμη του θεατή.

Μια παράσταση που στηρίχθηκε στους πυλώνες πατρίδα και οικογένεια και συνέδεσε τις εξελίξεις και τις παθογένειές τους.

Ερμηνεία άνευρη, αχρωμάτιστη, επιδεικτική ενός σχεδόν υπετροφικού εγώ, δεν εμβάθυνε στις αλήθειες μιας ταραγμένης προσωπικότητας.

Μια παράσταση ενός κλασσικού αμερικάνικου κειμένου, ελαφρώς παρωχημένου χρονικά, που δεν προσαρμόστηκε επαρκώς στο σήμερα, ώστε να γίνει οικείο στον θεατή.

Mια παράσταση σύγχρονη, με θεματολογία που μας αφορά όλους.

Αξίζει μια ιδιαίτερη μνεία στο Γιώργο Μιχαλακόπουλο, για τον τρόπο που βιώνει και ερμηνεύει τους ρόλους του, αποδεικνύοντας κάθε φορά, ότι ζει και αναπνέει για το θέατρο.

Είδα μια παράσταση ενός παραμυθιού με πιο ενήλικη ματιά, όχι όμως απογυμνωμένου από αθωότητα.

Kάποια σκηνοθετικά ευρήματα, λειτούργησαν ευεργετικά, εξαιρουμένου του ήχου, η πολύ κακή ποιότητα του οποίου ήταν συχνά τροχοπέδη στην ακουστική και την κατανόηση. 

Τα "Οργισμένα νιάτα" στο OLVIO, είναι από εκείνες τις παραστάσεις που σε ακολουθούν και μετά, αφού έχουν φέρει στην επιφάνεια τη δική σου ξεχασμένη οργισμένη νιότη και πλέον συνειδητοποιείς ότι τα νιάτα πρέπει να είναι οργισμένα αλλιώς δεν είναι νιάτα.