Κριτική Onlytheater

Υπέρμετρη προβολή στην παράσταση της "αστικής" Σμύρνης, σε βάρος της "πνευματικής", με εξαίρεση τη σκηνή της όπερας. Οι τόνοι μελό δεν αποφεύγονται.

Η ταινία του Φελίνι υπήρξε πηγή έμπνευσης για το NINE και κει τελειώνει η όποια σχέση τους.

Η ΓΚΑΜΠΥ αποτελεί τολμηρό θεατρικό πόνημα. Δικαίωσε τους συντελεστές και φανέρωσε βάθος δουλειάς. Προσεγμένη και ευφάνταστη σκηνοθεσία, γρήγορος ρυθμός, εναλλαγές δράσης και αφήγησης, πολύ καλές ερμηνείες.

Οι αδυναμίες και η επαναληπτικότητα του κειμένου, συνδυάστηκαν με σκηνοθετική ατολμία και γενικότερη ερμηνευτική σύγχυση.

Η Ματίνα Καλτάκη πιστεύει πως το μήνυμα πίσω από τη σκηνική πράξη είναι τόσο αντιδραστικό, που παίζει τελικά, το παιχνίδι του ακραίου φιλελεύθερου μοντέλου, που έχει διαλύσει το κράτος πρόνοιας.

Στο Θέατρο Σταθμός, είδα μια παράσταση σύγχρονη, φρέσκια, αληθινή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, που απέφυγε τις εύκολες και προφανείς λύσεις.

Είναι υπερβολική η ‘δόση’ του εγκλεισμού΄, για να την αντιμετωπίσει ένας σύγχρονος σκηνοθέτης με ρεαλιστικά κριτήρια. Και αυτό, δεν αξιολογήθηκε επαρκώς από τον Δ. Καταλειφό και την Ελ. Σκότη.

Οι ηθοποιοί κατέθεσαν το ταλέντο και την εκφραστικότητά τους στο μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα μια παράσταση σημερινή, με υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα.

Κείμενο με παλιομοδίτικα σύγχρονη προβληματική, φλυαρία, δραματουργικά κενά και σκηνοθεσία που δε βοήθησε στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της παράστασης.

Κατασκευάζουμε τον «εαυτό» μας αενάως, όσο ζούμε. Το ζήτημα είναι ο λόγος της γυναίκας να προκαλέσει συσχετισμούς και αναγωγές από την προσωπική στη συλλογική διάσταση. Αλλιώς η πλήξη καραδοκεί.