Μία παράσταση, τίμια στις προθέσεις της, για σεξ, αγάπη, για ανθρώπινες σχέσεις με πολύ χιούμορ και ευαισθησία.

          Η Σοφία Βογιατζάκη και η Νίκη Λάμη έχουν άψογη σκηνική χημεία, φυσικότητα και ειλικρίνεια, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα γλυκιάς μελαγχολίας.

          Ο Γιάννης Μπέζος ψυχογράφησε τον «Αρνόλφο» με σκηνική προσήνεια, συνθέτοντας ένα υπέροχο κωμικοτραγικό κράμα.

          O Θανάσης Κουρλαμπάς συμπυκνώνει όλο τον πυρήνα του έργου, σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ εσωτερικών-εξωτερικών κραδασμών.

          Ο μονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου, ενώ ξεκινά δυναμικά και με αυτοσαρκαστική διάθεση, στην πορεία ξεφτίζει με αχρείαστα συγγραφικά κόλπα.

          Κείμενο πρωτόπαιχτο, ζωντανό, μοντέρνο, υπαινικτικό με ρυθμούς ανθρώπινης ανάσας. Ένα θέμα βαρύ, αλλά δοσμένο με μαύρο χιούμορ. Ένα σουρεάλ παραμύθι που λειτουργεί υπογείως.

          Κάτι καλό γίνεται στο «Studio Μαυρομιχάλη» από νέα ταλαντούχα παιδιά, που έκαναν τον λόγο του Τριαρίδη πράξη, και είναι ανέλπιστα καλοί!

          Δουλειά συνόλου με τρυφερότητα και χιούμορ που συγκινεί και με τρεις ήρωες, που διαθέτουν, πάνω απ' όλα, ψυχή!

          Μία παράσταση, που σκηνοθετικά αγγίζει τα όρια της ευκολίας και της διασκέδασης, δίχως να καταφέρει να βυθιστεί στη βαθύτερη ουσία του κειμένου.

          Το έργο θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», του Άλμπι, και του «Χορού του Θανάτου», του Στρίνμπεργκ.