«OUTRO» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 16/10/2024 09:00
Ο Λουκάς σχεδίαζε την επιστροφή του πολύ καιρό. Το ξαφνικό φευγιό του, πριν από δεκαπέντε χρόνια, άφησε πόνο και ανοιχτούς λογαριασμούς. Ήταν επιτακτική ανάγκη να ανοίξει τα φτερά του, για να νιώσει, επιτέλους, ελεύθερος. Βαρίδι έμοιαζε η σχέση με την οικογένειά του. Ήξερε πολύ καλά πως για να αγαπηθεί σε μια κλειστή κοινωνία, όφειλε να υποδύεται έναν άλλο εαυτό. Κι αυτό, ήταν εξοντωτικό, σκληρό κι απάνθρωπο για εκείνον. Έφυγε για να αναπνεύσει και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Όμως, τον τρώει το σαράκι όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει να επιστρέψει και να μιλήσει, να τους κοιτάξει κατάματα και να πει όσα δεν μπόρεσε τότε. Αλλά, πώς να χωρέσει τόσος χαμένος χρόνος σε λίγες μόνο λέξεις;
Απωθημένα, ψευδαισθήσεις, ανεπούλωτα τραύματα, αναμνήσεις, ματαιωμένες επιθυμίες βγαίνουν στο φως. Επικρατεί αμηχανία, επιθετικότητα, θυμός, πικρία. Μια ανθρωποφαγική στάση. Στέκεται, τώρα, «ξένος» στο πατρικό του σπίτι απέναντι στη μάνα, τα αδέρφια του, τη γυναίκα του αδερφού του. Λόγια κούφια, λόγια σαν καρφιά. Άγνωστοι μεταξύ τους, συναισθηματικά ανάπηροι, τους χωρίζει μεγάλο κενό. Πώς να ξανασυστηθούν; Μιλούν χωρίς να καταλαβαίνει πραγματικά ο ένας τον άλλον.
Ένας σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ. Η οικογένεια του Λουκά τον κατηγορεί κι εκείνος στέκεται βουβός... Αγάπη...τι δύσκολο πράγμα!
Ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος σκηνοθετεί το «ΟUTRO», μια διασκευή βασισμένη στο θεατρικό έργο του Jean - Luc Lagarce, "Juste la fin du Monde”, που μετέπειτα έγινε ταινία (στα ελληνικά: "Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου") από τον Xavier Dolan.
Πρόκειται για ένα δυστοπικό έργο χαρακτήρων, δίχως δράση με διαχρονικούς προβληματισμούς, που διαμορφώνει δρόμους ή ανεπίστρεπτους εγκλωβισμούς. Καθρεφτίζει τις δύσκαμπτες ανθρώπινες σχέσεις, τη διαφορετικότητα, τις σκληρές αλήθειες υπό το πρίσμα της κοινωνικής αποδοχής και ομοιογένειας.
Η παράσταση, ένα βραδυφλεγές ζωντανό φιλμ, που αναδεικνύει οικουμενικές αλήθειες και κινείται στην κόψη πραγματικότητας και ονειροφαντασίας, κινηματογραφείται καρέ καρέ απ' τον έμπειρο εικονολήπτη Στέλιο Παπαρδέλα. Ό,τι τραβάει η κάμερα, κατά κύριο λόγο κοντινά πλάνα της έκφρασης των προσώπων των ηρώων, προβάλλεται στο επάνω μέρος του ιδιαίτερου σκηνικού του Geurt Holdijk, που μοιάζει με σπίτι – λαβύρινθο.
Ο θεατής, ανάλογα με το πού κάθεται, έχει πρόσβαση σε ένα συγκεκριμένο μέρος της σκηνής. Ό,τι δεν μπορεί να δει ζωντανά, το βλέπει στο πανί. Έτσι, θέατρο και σινεμά "παντρεύονται" αρμονικά. Υπάρχουν σκηνές από την καλή και την ανάποδη πλευρά του ρόλου με ποικίλες διακυμάνσεις: λούπες, παύσεις, βυθίσεις, ανυψώσεις.
Οι χαμηλότονοι φωτισμοί του Βασίλη Αποστολάτου και η χειροποίητη μουσική του Μιχάλη Παρασκάκη αποτελούν οργανικό στοιχείο της συνθήκης.
Οι ηθοποιοί χρωματίζουν τις θερμοκρασίες των παλλόμενων σωμάτων τους.
Ο Γιώργος Καραμίχος στον ρόλο του «Λουκά», που επιστρέφει για να λύσει το κουβάρι που υπάρχει μέσα του, είναι η ήρεμη δύναμη της παράστασης, με εξαιρετικές υποκριτικές εγγραφές. Μας είχε λείψει πραγματικά!
Η Γιώτα Φέστα υποδύεται την πολύπλοκη μητέρα αυτής της δυσλειτουργικής οικογένειας, με βαθιά θεατρική γνώση και εμπειρία.
Ο Σταύρος Λιλικάκης σκιτσάρει με ευθυβολία τον μικρότερο αδερφό, στυλοβάτη της οικογένειας. Φαντάζει σαν ταύρος εν υαλοπωλείο...
Συνεπείς στους ρόλους τους οι νεαρές Ιφιγένεια Βαρελά και Αμαλία Μπαμπλέκη.
OUTRO, η επιστροφή του άσωτου (;) υιού. Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, δοσμένη με τόλμη και παρρησία. Και μία ευτυχής θεατρική σύμπραξη, αυτή της Γιώτας Φέστα και του Γιώργου Καραμίχου.