Ο μονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου, ενώ ξεκινά δυναμικά και με αυτοσαρκαστική διάθεση, στην πορεία ξεφτίζει με αχρείαστα συγγραφικά κόλπα.

          Κείμενο πρωτόπαιχτο, ζωντανό, μοντέρνο, υπαινικτικό με ρυθμούς ανθρώπινης ανάσας. Ένα θέμα βαρύ, αλλά δοσμένο με μαύρο χιούμορ. Ένα σουρεάλ παραμύθι που λειτουργεί υπογείως.

          Κάτι καλό γίνεται στο «Studio Μαυρομιχάλη» από νέα ταλαντούχα παιδιά, που έκαναν τον λόγο του Τριαρίδη πράξη, και είναι ανέλπιστα καλοί!

          Δουλειά συνόλου με τρυφερότητα και χιούμορ που συγκινεί και με τρεις ήρωες, που διαθέτουν, πάνω απ' όλα, ψυχή!

          Μία παράσταση, που σκηνοθετικά αγγίζει τα όρια της ευκολίας και της διασκέδασης, δίχως να καταφέρει να βυθιστεί στη βαθύτερη ουσία του κειμένου.

          Το έργο θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», του Άλμπι, και του «Χορού του Θανάτου», του Στρίνμπεργκ.