Κριτική Onlytheater

          Στο πρώτο μέρος, παρατηρείται «υπερπαίξιμο» των ηθοποιών, σαν να μην έχουν βρει τα σωστά πατήματα, σαν να μην έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

          Ένας υπαρξιακός μονόλογος γραμμένος με λόγο άμεσο, σκληρό αλλά και ποιητικό για τους απόμαχους της ζωής.

          Το έργο δεν εστιάζει στον θύτη ούτε στο θύμα, επικεντρώνεται μονάχα στον συνεργό. Εκείνον που γνωρίζει πολλά, αλλά σωπαίνει.

          Ο Νινιός κατορθώνει με ωριμότητα, να ακροβατεί μεταξύ χιούμορ και σπαραγμού, αφοπλιστικής αφέλειας και αυτοσαρκασμού.

          Παράσταση δίχως λόγια, αλλά με ουσία, ζωντάνια, ενέργεια, ρυθμό, άρτια κινησιολογία, έντονη εκφραστικότητα, ακρίβεια, πειθαρχία, ομαδικότητα, αισθητική.

          Το παραμύθι, του Trier, δεν έχει happy end και ο θεατής γυρεύει διέξοδο, πνιγμένος από εσωτερικές αναθυμιάσεις.

          Ο νεαρός Δημήτρης Τσικλής, στον ρόλο του «Ραμόν», κερδίζει τον θεατή με την άνετη και ευθύβολη ερμηνεία του.

          Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, δείχνει την έκταση των υποκριτικών ικανοτήτων της με σκηνική δεινότητα και ώριμες κορυφώσεις.

          Όλα τα συναισθήματα και οι ματαιώσεις της ζωής συνυπάρχουν σε αυτό το διαβολεμένα διαχρονικό κείμενο.

          Η Ασπασία Κράλλη υφαίνει, με αξιοζήλευτο μεράκι και βαθιά θεατρική γνώση, κάθε πτυχή της ηρωίδας της.