Άρθρο

Ο Ν.Γ. Κωνσταντινίδης* γράφει για το πώς ο Αρραμπάλ διασκεδάζει με την αντιπαράθεση δυο κοσμοθεωριών, στον «Παράδεισο».

Η ληστεία υπήρξε μορφή εξέγερσης, που δεν γενικεύτηκε ποτέ. Η άλλη, η θεσμική, μουλωχτή, καπιταλιστική, εντάχθηκε στην καθημερινότητα. Και με την ανοχή ή τη συνενοχή της Πολιτείας.

Για μια Ελλάδα που παραμένει σε τυραννική δεσποτεία, αφού οι ξένες φατρίες και οι ντόπιοι υπηρέτες-πολιτικοί, «ήβραν αλώνι για να αλωνίσουν».

Σας έχει τύχει ταξίδι σε παράλληλο σύμπαν; Διακτινισμός σε  πλανήτη, όπου η έννοια του πολιτισμού, να βρίσκει τις ακριβείς και δίκαιες διαστάσεις της;

Το Θέατρο είναι πολιτισμός. Οχι μόνο στα λόγια. Οχι μόνο στο ''φαίνεσθαι''. Αλλά στην πράξη.

Οι καλοκαιρινές περιοδείες ολοκληρώνονται. Ασχολήθηκε ποτέ κανείς, με τη μεγάλη ομάδα εργαζομένων σε οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής;

“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι”. Σίγουρα;

Ο Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης* γράφει για τον Λορεντζάτσιο, που αγωνίστηκε για μια χαμένη υπόθεση.

Στο αδηφάγο, ανθρωποφάγο, υπερκαταναλωτικό, εγωκεντρικό, δηλητηριώδες παρόν που ζούμε, το καινούριο φοβάται να γεννηθεί.

11 χρόνια μετά την «Αντιγόνη» του Λ. Βογιατζή στην Επίδαυρο, ο Κ. Γιαννακόπουλος και η Ρ. Κυριαζή, πατούν, ξανά μαζί, το θεατρικό σανίδι.