Άρθρο

Υπάρχει ένας χώρος επαγγελματικός, όπου οι εργαζόμενοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παρέχουν απλήρωτη εργασία. Το θέατρο.

Η σύνδεση του έργου του Μολιέρου με τα social media προέκυψε από την ανάγκη του ανθρώπου, και τότε και σήμερα, να είναι δημοφιλής και να προβάλλει τον εαυτό του στον κοινωνικό του περίγυρο.

"Το θέατρο, αυτή η αλήτισσα αλλά και δομημένη, ταυτοχρόνως, τέχνη, δίνει μια ωραία ευκαιρία, σκεφτόμενοι πάνω στη φύση του και στα χαρακτηριστικά του, να μιλήσουμε και να σκεφτούμε για τη ζωή μας".

Άγιε μου Πορφύριε, προστάτη των ηθοποιών και κάποτε μίμε, σε παρακαλώ πολύ, να μεσολαβήσεις στον Χριστούλη που γεννιέται, να βοηθήσει τους Έλληνες ηθοποιούς.

Ήταν γιορτές με τόσο αντιθετικά συναισθήματα, που στιγματίστηκαν από μια μεγάλη απώλεια που ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Πήρα όμως κι ένα μάθημα..

"Ο ρόλος απαιτεί να ΄μαι αέρινος σαν χάρτινη φιγούρα, διατηρώντας το ειδικό βάρος του Καραγκιόζη".

Για μένα, το να κάνεις θέατρο είναι τρόπος ζωής, είναι η καθημερινότητά μου, χωρίς να είναι καθόλου αυτονόητο και εύκολο. 

Στην εποχή των δημοσίων σχέσεων και των events, αληθινών και κατασκευασμένων, ούτε να πεθάνεις με την ησυχία σου δεν μπορείς. Oh, Champs Elysées !

Συνηθίζω να βλέπω την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Είναι η άμυνά μου απέναντι στο τραγικό. Απέναντι στην απελπισία και στη ματαιοδοξία.

Σε κάποιους ό,τι και να δώσεις (δουλειά, μισθό ή χειροκρότημα), θάναι λίγο, μπροστά στο (κατά φαντασία) μεγαλείο του αλαζόνα εαυτού τους και δεν θα γεμίσει ποτέ, την μαύρη τρύπα μέσα τους.