Άρθρο

Προτείνω κάποιες fancy δράσεις από όλους εμάς, που ακόμη έχουμε σώας τας φρένας και ζωή στο μάτι.

Το House of Cards, όσο προχωρούσε τόσο έθιγε πολιτικά. Ο Σπέισυ πλήρωνε για να προχωρά η σειρά και αυτό ήταν το μεγάλο αγκάθι. Βρέθηκε ο τρόπος της τελείας και παύλας.

Οι σκηνοθέτες μας, πλην κάποιων ελάχιστων εξαιρέσεων (τα τελευταία χρόνια ίσως λίγο περισσότερων) που σπούδασαν σκηνοθεσία στην αλλοδαπή, συνήθως  είναι ηθοποιοί, που έχουν κουραστεί από σκηνοθέτες που δεν ξέρουν τι θέλουν και τι ζητάνε.

Σπάνια ευτυχία να συναντήσεις σε μια επίσημη, θεατές που πήγαν να δουν την παράσταση κι όχι να δώσουν τη δική τους...

To θέατρο-ντοκουμέντο, που κάποιοι θεωρούν ως μια μετεξέλιξη του ιστορικού δράματος, ξεκίνησε στη Γερμανία από τον Έρβιν Πισκάτορ.

"Η απόγνωση είναι φυσιολογική για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την αιτία του κακού, δεν βλέπουν καμία διέξοδο και δεν έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν", έλεγε ο Λένιν. Είχε άδικο;

Ο πολύ καλός σκηνοθέτης υπενθυμίζει -με αφορμή την ''ΤΑΞΗ ΜΑΣ'' -ότι η παιδική μας ηλικία, είναι η μόνη μας πατρίδα, μακριά από εθνικισμούς και πατριδοκαπηλείες.

Με μια ανατροπή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο θέατρο ο Γιώργος Χρυσοστόμου, δίνοντας μια κωμική νότα στο ρόλο του Διονύσιου Σολωμού που του εμπιστεύτηκαν στην Πέμπτη Δημοτικού. 

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο με πολύ άγχος και μια εμπειρία σαν ζεστό χαστούκι, όπως την ονομάζει, που όμως πλέον την κάνει να γελάει…

Οι Έλληνες ηθοποιοί τρέχουν, αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, σαν τρελλοί. Σαν άλογα κούρσας, με στρες Ιάπωνα υπαλλήλου σε πολυεθνική.