Άρθρο

Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση σε σκηνοθεσία Κ. Δαμάτη, στο Θέατρο Από Κοινού.

Γέλιο με μαθηματική ακρίβεια, στην υπερπαραγωγή του θεάτρου «Μουσούρη».

Δεν είχα φανταστεί πως η καλύτερη απεικόνιση της μανιοκατάθλιψης, είναι απλά μια σκιά, η προβολή του ατόμου στον άυλο κόσμο, μια φωτονική ασυνέχεια στο φάσμα του ορατού φωτός.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως «ο φασισμός εδραιώνεται με την ανοχή των πολλών και την παθητικότητα». 

Σκέψεις και προβληματισμοί, μετά από μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, που παίζεται επί εννέα χρόνια.

«Το κομμάτι του διχασμού, μέσα μας και γύρω μας, ήταν αυτό που με συγκίνησε περισσότερο, στο έργο του Ραγκαβή», λέει η Σμαράγδα Καρύδη και συμπληρώνει: «Όμως το έργο είναι κωμωδία».

Είδα το «A PINK CHAIR» (In Place of a Fake Antique), από το Wooster Group, σε σκηνοθεσία Elizabeth LeCompte.

Ο Γεώργιος Σουρής σαρκάζει και διακωμωδεί τους πολιτικούς του καιρού του, χτυπάει τη φαυλοκρατική διοίκηση και πονάει για τον ελληνικό ξεπεσμό.

Είδα τις Ellen West και Magdalene: Δυο σύγχρονες όπερες με θέμα τη Γυναίκα.

Μέσα από μια απλή ιστορία, η παράσταση του FEOS κλονίζει τη σχέση της ομορφιάς και του έρωτα.