Άρθρο

Ο «καημένος Γιόρικ» κάποια στιγμή πρέπει να διεκδικήσει από το κράτος τα δεδουλευμένα χιλιετιών και την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε έναν παλιάτσο ήρωα, που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις επάλξεις της ιστορίας.

Το Υπουργείο Πολιτισμού, οι Περιφέρειες και οι Δήμοι οφείλουν να σταθούν δίπλα στους εργαζόμενους και στους επιχειρηματίες που παράγουν πολιτισμό.

Ξημέρωσε ήδη η νέα πραγματικότητα. Η επόμενη μέρα του ιού, θα μας βρει με στρατιές ανέργων, παρέα με το Netflix και φυσικά χωρίς να είναι δίπλα μας, το «ασφαλές καταφύγιο», που ...έξω από αυτό, μας τρώει ο λύκος, η ΕΕ, όπως άλλωστε, δεν ήταν ποτέ!

Έχει ηδονή ο ναρκισσισμός τού, μετέχω σε ένα ιστορικό τραγικό έπος! Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζει το σύμπαν κι εγώ μετέχω σ' αυτό! Είναι όμως ακριβώς έτσι;

Θα ανατείλει για όλους τους ανθρώπους μια εποχή τρομερού κυνισμού. Γέννημα αυτού του κυνισμού, θα είναι μια πρωτοφανής νεωτερική ανθρωποφαγία.

Η επόμενη μέρα θα μας βρει με αλλαγμένες συμπεριφορές. Ένα ρημαγμένο σκηνικό ύλης, ένα πεδίο βολής, θα μας καλέσει να το ξαναχτίσουμε.

Ο Μαρμαρινός με την παράστασή του υπενθυμίζει πως το σώμα είναι αρχείο Δημόσιων Συναισθημάτων. Στο Θησείον παρουσιάζεται ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος.

Η πείρα με δίδαξε πως είναι ουτοπικό να περιμένω πάντα το καλλιτεχνικό μέγεθος, να πηγαίνει πακέτο με τον καλό και ισορροπημένο χαρακτήρα.
Εκτός αν...

Είδα το «TÚ AMARÁS», του Pablo Manzi, σε σκηνοθεσία των Andreina Olivari και Pablo Manzi στο Baryshnikov Arts Center.

Είδα το “Fragments, Lists & Lacunae”, της Alexandra Chasin, σε σκηνοθεσία Zishan Ugurlu, στο New York Live Arts.