ΕΙΔΑ ΤΟ 'FEOS'
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 30/01/2020 17:25
Είδα το «FEOS»,
Του Guillermo Calderón, βασισμένο στο διήγημα "Noche de los Feos" (Night of the Ugly) του Mario Benedetti
Σε σκηνοθεσία της Aline Kuppenheim
Public Theater, Under The Radar, Martinson Hall
Δύο άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να αγοράσουν το εισιτήριο τους για μία ταινία. Ξεχωρίζουν ο ένας τον άλλον μέσα στο πλήθος. Ο ήχος του κόσμου υποχωρεί, κοιτιούνται και είναι σαν να είναι μόνοι τους στο δωμάτιο. Θα μπορούσε να είναι σενάριο ρομαντικής κομεντί, με τη μόνη διαφορά ότι και οι δύο έχουν μια δυσμορφία στο πρόσωπο τους. Δυο άσχημοι άνθρωποι ερωτεύονται. Τους παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια του πρώτου τους ραντεβού, καθώς περιμένουν το λεωφορείο και όταν φτάνουν στο σπίτι του ενός. Οι ήρωες της ιστορίας μας ανταλλάσουν τις ιστορίες της παραμόρφωσης τους. Οι ήρωες μας ανταλλάσουν τις ιστορίες της παραμόρφωσης τους . Ανάμεσά τους υπάρχει μια κατανόηση, μια τρυφερή συμμαχία που αναπτύσσεται όσο οι άλλοι (εμείς) τους κοιτούν.
Μέσα από μια απλή ιστορία, η παράσταση «FEOS» κλονίζει τη σχέση της ομορφιάς και του έρωτα. Δύο έννοιες, ίσως αυθαίρετα συνδεδεμένες, που όμως τις δεχόμαστε ως αυτονόητα σχετικές. Η γυναίκα ομολογεί: «θα είχε περισσότερη σημασία αν ένας όμορφος άντρας με αποκαλούσε όμορφη. Θα τον πίστευα περισσοτερο;». Οι δύο πρωταγωνιστές δεν φαίνεται να εμπιστεύονται όσα τους φέρνουν κοντά. Η δυσμορφία τους αποκτά έναν συμβολιστικό χαρακτήρα για τη σκοτεινή πλευρά μας που διστάζουμε να μοιραστούμε με άλλους. Είναι μήπως ο έρωτας μια συνάφεια ενδιαφερόντων, περιστατικών και συμφερόντων; Ή είναι η οικειότητα που, δειλά, προκύπτει όταν μοιραζόμαστε τα άσχημα μυστικά μας;
Αυτήν την οικειότητα καταφέρνει, η παράσταση «FEOS», να συλλάβει επί σκηνής χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μαριονέτες. Οι ήρωες του έργου εκπροσωπούνται από μαριονέτες ανθρώπινου μεγέθους, που χειρίζονται με διακριτική φροντίδα οι ηθοποιοί. Η νευρικότητα, η αμηχανία, η αγωνία και η έλξη που νιώθουν οι χαρακτήρες αποδίδονται με λεπτομερείς, μικρές κινήσεις που συνθέτουν το ολοζώντανο σώμα των ανδρείκελων-πρωταγωνιστών. Ανάμεσα στο κοινό και τον σκηνικό χώρο υπάρχει μια οθόνη στην οποία προβάλλονται στοιχεία του χώρου της κάθε σκηνής. Το αποτέλεσμα είναι κινηματογραφικό και ενισχύει την αίσθηση ότι παρακολουθούμε μια ιδιωτική ιστορία.