Άρθρο

Απαιτούμε λύση για τους χιλιάδες εργαζόμενους στην τέχνη, αλλά και για το πνευματικό δικαίωμα που εκκρεμεί και από την προηγούμενη κυβέρνηση. Έχουμε αξιοπρέπεια, δεν είμαστε αόρατοι.

Η δεκαεφτά μηνών κόρη μου, μού θύμισε ότι πρέπει να βλέπω τη ζωή, όπως εκείνη βλέπει το φεγγάρι.

Στον χώρο μας, προβλέπω αλλησπαραγμό. Έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρχε φαγωμάρα, επειδή ήταν πάντα λίγα τα λεφτά και τα παίρναν οι γνωστοί επαγγελματίες του θεάματος. Ποτέ δεν υπήρχε μέριμνα και ποτέ δεν έγινε πρόβλεψη για τους χιλιάδες υποαπασχολούμενους καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων.

Μένουμε υγιείς αλλά μένουμε όρθιοι άνθρωποι. Των συναισθημάτων, των αγώνων, εραστές της ζωής, του δίκιου, των οραμάτων, χωρίς μάσκες, χειρουργικές ή καρναβαλικές, με πρόσωπο και χαμόγελο.

"Μόλις 4 χρόνια έχουν περάσει από το 'Κίνημα της Σφενδόνης' όπου όλοι μαζί διεκδικήσαμε τα αυτονόητα, για να τα καρπωθεί μια ανακυκλούμενη ελίτ".

Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να κάνουμε πρόβες, να ενσαρκώνουμε θεατρικούς ήρωες κι όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα είμαστε έτοιμοι να ξαναβρεθούμε με τους θεατές, σε μια νέα συνθήκη ίσως, σε μια νέα σχέση.

Οι «κεφαλές» του Πολιτισμού δεν διαθέτουν το ήθος που οι καιροί απαιτούν.

Σε κάποιες ώρες από τώρα η κοινωνική ζωή επανεκκινείται, σταδιακά, με πρωτοφανή, για την υγεία όλων μας, "Πρωτόκολλα Υγείας".

Στα 13 μου και με έμαθε να αγαπώ την ποίηση, την ''εξαίσια πράξη του ανεξήγητου". Την ιδέα κάποιου άλλου κόσμου, όπου ''Η πρώτη δικαιοσύνη, είναι η σωστή διανομή τού ψωμιού...''

Τίποτε δεν είναι αυτονόητο, αν δεν το παλέψεις για να το πετύχεις.