ΕΙΔΑ ΤΙΣ 'ELLEN WEST' KAI 'MAGDALENE'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 31/01/2020 17:34
Με επτά χρόνια ιστορίας, το «PROTOTYPE: Opera/Theatre/Now» είναι ένα ετήσιο φεστιβάλ όπερας και μουσικού θεάτρου που θέλει να αναδείξει πρωτοπόρους σύγχρονους καλλιτέχνες από τη Νέα Υόρκη και όλον τον κόσμο. Το φεστιβάλ παρουσιάζει τόσο ολοκληρωμένες παραστάσεις όσο και έργα σε εξέλιξη, δίνοντας έμφαση στη διαφορετικότητα και την πολυφωνία των συντελεστών τους. Παρακολουθώ το συγκεκριμένο φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια και δεν σας κρύβω ότι περίμενα με ενθουσιασμό το φετινό πρόγραμμα. Έτσι την προηγούμενη εβδομάδα είδα δύο από τις έξι παραστάσεις του φεστιβάλ.
Η «ELLEN WEST», σε σύνθεση του Ricky Ian Gordon και λιμπρέτο του Frank Bidart, μιλάει για τις συναισθηματικές, ψυχολογικές και σωματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που παλεύει με τον τρόπο που βλέπει το σώμα της, τη σχέση της με την τροφή και τα μάτια του κόσμου πάνω της. Η όπερα ακολουθεί τον ψυχίατρο «Ludwig Binswanger» και την ασθενή του «Ellen West», σε μια από τις πρώτες περιπτώσεις ψυχανάλυσης. Το λιμπρέτο συνδυάζει τις κλινικές παρατηρήσεις του Binswanger με ένα επινοημένο ημερολόγιο της Εllen West, φέρνοντας στην επιφάνεια βαθιά προσωπικές σκέψεις της κεντρικής ηρωίδας.
Η «MAGDALENE» είναι μια όπερα δωματίου σε δεκατρείς κινήσεις, που αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στις ιδέες της γυναικείας επιθυμίας και της μεταμόρφωσης. Το λιμπρέτο βασίζεται στην ποιητική συλλογή «Magdalene» της Marie Howe και προσκαλεί το κοινό σε μια ξενάγηση στον εσωτερικό κόσμο της Μαγδαληνής, μιας γυναίκας που προσπαθεί να γεφυρώσει το ιερό και το σεξουαλικό. Βλέποντας σκόρπιες σκηνές από τη ζωή της, η Μαγδαληνή στοχεύει να διαμορφώσει μια καινούρια αφήγηση και να γίνει το θέμα της δικής της ιστορίας.
Δεν θεωρώ ότι οι δύο όπερες συνομιλούν, αλλά σίγουρα μοιράζονται τον ίδιο κεντρικό προβληματισμό γύρω από το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας και δυστυχώς την πρόθεση να μας ταξιδέψουν στα βάθη της γυναικείας ψυχής. Και λέω δυστυχώς, γιατί αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος μόνο με κλισέ και αοριστολογίες. Θέλω να πιστεύω ότι ο καιρός που ο γυναικείος χαρακτήρας ντυνόταν με ευαισθησίες -κι όχι φιλοδοξίες- έχει περάσει. Αφηγήσεις με τέτοιου είδους συναισθηματικές αποχρώσεις δεν ταυτίζονται με καμία γυναίκα που ξέρω. Οι γυναίκες που ξέρω έχουν χιούμορ, είναι έξυπνες, πολυάσχολες και τολμούν να αποτύχουν. Κι όταν έχουν μια στιγμή ανασφάλειας ή αδυναμίας, δεν την κάνουν σημαία τους, δεν ορίζουν με αυτήν τον εαυτό τους ή το φύλο τους, απλά συνεχίζουν.