Άρθρο

"Η παράστασή μας επικεντρώνεται στο ότι η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία, έχει αλλάξει μόνο φαινομενικά, ανοίγοντας –με αυτόν τον τρόπο– έναν διάλογο του τότε με το σήμερα.

Στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Λ. Γιοβανίδη, στον πρόεδρο Θ. Λιάκο και στο δήμαρχο Λ. Ιωαννίδη, οφείλεται η ολοκληρωτική μεταμόρφωση του θεάτρου, ώστε οι θεατές να υποδεχτούν με τους καλύτερους οιωνούς, το ενδιαφέρον δραματολόγιο.

Η τέχνη θέλει συγκέντρωση, ησυχία, σκέψη, σεβασμό. Δεν θέλει εξυπνάδες – δόλωμα. Δεν θέλει της αγοράς τις συναναστροφές, τα μάταια μεγάλα λόγια. Είναι ακριβή και πολύτιμη.

"Πάμε θέατρο, γιατί αξίζει να βρίσκεται στην καθημερινότητα μας. Πάμε θέατρο, σαν μια αυτονόητη προτεραιότητα. Με την ελπίδα μιας καλύτερης κοινωνίας."

Με μια εξαιρετική διανομή, ανεβαίνει το πιο δημοφιλές έργο της Αναγνωστάκη.
«Για χρόνια που περνούν, που δε θα ξαναρθούν..». Σαν ταινία. Μια ταινία για τη Λούλα.

Να τους ερωτευτείς; Να μην τους ερωτευτείς; Αυτή είναι η ερώτηση.

"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά" *

Όσο κι αν οι ηρωίδες προσπαθούν να σκοτώσουν τη “ματιά” της μάνας τους, ώστε να αποφύγουν να κατευθυνθούν από αυτήν, δεν τα καταφέρνουν.

Πόσο τρομακτικά η μεγάλη «Ιστορία» καθορίζει τη μικρή «ιστορία» και πως απορρυθμίζει την κοινωνική ζωή και επιδρά στο βίωμα οικογένειας..

"Πόσο σκληρή είναι η φωνή της συνείδησής μας και πόσο επιεικής μπορεί να είναι με τις πράξεις μας;"