Buzz

          Όταν η κωμωδία κατορθώνει να αφυπνίζει συνειδήσεις, τότε σίγουρα κάτι καλό συμβαίνει.

          Ο Θέμης Μουμουλίδης μολονότι καταπιάνεται τρίτη φορά με το συγκεκριμένο έργο, δεν κατάφερε  να δημιουργήσει κάτι  ενδιαφέρον. 

Οι τραγωδίες είθισται να κλυδωνίζουν το κοινό με τον μεστό τους λόγο, δίχως φλυαρία. Απαιτείται, όμως, σκηνοθετική ευθυκρισία, γνώση, αίσθηση ρυθμού, συνέπεια.

          Το πρωταγωνιστικό δίδυμο υπήρξε πειστικό και συνεπές στο ύφος και το περιεχόμενο του κειμένου.

          Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ένας πολύ καλός ηθοποιός, που δεν επαναπαύεται ποτέ στις «ευκολίες» της αναγνωρισιμότητάς του- εδώ, προσωποποιεί τον ανθρώπινο πόνο με μέτρο, γνώση και εμπειρία.

          Ένα δραματικό χρονογράφημα με ευρηματικές γωνίες, που ξορκίζει δαίμονες και με θεματική άκρως επίκαιρη, που το καθιστά διαχρονικό.

          Ένας αταίριαστος έρωτας με ανατροπές, μας υπενθυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι όλα είναι δυνατά στη ζωή, αρκεί να τα θέλεις πολύ.

          Ο Μποστ, τελικά, ποτέ δεν πεθαίνει. Τα κείμενά του θα παραμένουν φανοί της «ελληνοελληναρίας» μας.

          Η Ανέζα δε ξεπούλησε τίποτα ποτέ. Και δε χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

          Μια καλή παράσταση με σύμπνοια λόγου, μουσικής, χορού και ερμηνειών, σε ένα όμορφο εικαστικό περιβάλλον.