Buzz

          Η παράσταση διεισδύει στον ζοφερό κόσμο πέντε ανθρώπων, δημιουργώντας  κωμικοτραγικές ατμόσφαιρες με εναλλασσόμενες σκηνικές θερμοκρασίες και σουρεαλιστικά στοιχεία.

          Παράσταση τίμια στις προθέσεις της, με αισθητική και σασπένς. Πυλώνες της ο δυστοπικός κόσμος της απομόνωσης και το ζήτημα της διαφορετικότητας.

          Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός».

          Θέατρο ενεργειακό και ζωτικό. Μία παράσταση καλοκουρδισμένη που θα θυμάσαι καιρό μετά.

          Θέατρο ρεαλιστικό με όλη την ουσία. Σοκάρει, ξεβολεύει, ταρακουνάει, συγκινεί. Μια ιστορία σκληρή, αλλά αληθινή, που οφείλεις να δεις κατάματα.

           Σήμερα συνομιλώ μ έναν καλλιτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα. Τον Θέμη Πάνου

          Στο πρώτο μέρος, παρατηρείται «υπερπαίξιμο» των ηθοποιών, σαν να μην έχουν βρει τα σωστά πατήματα, σαν να μην έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

          Ένας υπαρξιακός μονόλογος γραμμένος με λόγο άμεσο, σκληρό αλλά και ποιητικό για τους απόμαχους της ζωής.

          Το έργο δεν εστιάζει στον θύτη ούτε στο θύμα, επικεντρώνεται μονάχα στον συνεργό. Εκείνον που γνωρίζει πολλά, αλλά σωπαίνει.

          Ο Νινιός κατορθώνει με ωριμότητα, να ακροβατεί μεταξύ χιούμορ και σπαραγμού, αφοπλιστικής αφέλειας και αυτοσαρκασμού.