Buzz

          Θέατρο ενεργειακό και ζωτικό. Μία παράσταση καλοκουρδισμένη που θα θυμάσαι καιρό μετά.

          Θέατρο ρεαλιστικό με όλη την ουσία. Σοκάρει, ξεβολεύει, ταρακουνάει, συγκινεί. Μια ιστορία σκληρή, αλλά αληθινή, που οφείλεις να δεις κατάματα.

           Σήμερα συνομιλώ μ έναν καλλιτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα. Τον Θέμη Πάνου

          Στο πρώτο μέρος, παρατηρείται «υπερπαίξιμο» των ηθοποιών, σαν να μην έχουν βρει τα σωστά πατήματα, σαν να μην έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

          Ένας υπαρξιακός μονόλογος γραμμένος με λόγο άμεσο, σκληρό αλλά και ποιητικό για τους απόμαχους της ζωής.

          Το έργο δεν εστιάζει στον θύτη ούτε στο θύμα, επικεντρώνεται μονάχα στον συνεργό. Εκείνον που γνωρίζει πολλά, αλλά σωπαίνει.

          Ο Νινιός κατορθώνει με ωριμότητα, να ακροβατεί μεταξύ χιούμορ και σπαραγμού, αφοπλιστικής αφέλειας και αυτοσαρκασμού.

          Παράσταση δίχως λόγια, αλλά με ουσία, ζωντάνια, ενέργεια, ρυθμό, άρτια κινησιολογία, έντονη εκφραστικότητα, ακρίβεια, πειθαρχία, ομαδικότητα, αισθητική.

          Το παραμύθι, του Trier, δεν έχει happy end και ο θεατής γυρεύει διέξοδο, πνιγμένος από εσωτερικές αναθυμιάσεις.

          Ο νεαρός Δημήτρης Τσικλής, στον ρόλο του «Ραμόν», κερδίζει τον θεατή με την άνετη και ευθύβολη ερμηνεία του.