«Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 17/11/2024 10:33
Εμμονικά τρίβει τα μάτια της κουζίνας με μια οδοντόβουρτσα, την ώρα που κεραυνοί και στρατιωτικά ελικόπτερα σκίζουν τον ουρανό της Ιρλανδίας. Η Αλάνα οφείλει να διατηρεί το πατρικό της σπίτι πεντακάθαρο. Οφείλει πίστη στον θεό. Οφείλει να φροντίζει τον ανάπηρο πατέρα της. Μοιάζει σαν μια θεοσεβούμενη γεροντοκόρη με πολλές εμμονές. Σαν κάτι να την κρατάει πίσω, σαν να ντρέπεται για το παρελθόν της, σαν να θέλει να εξιλεωθεί για τα «αμαρτήματά» της. Την φαινομενικά ήρεμη και «τακτοποιημένη» ζωή της, διαταράσσει η μικρότερη «επαναστάτρια» αδελφή της, Φιάνα, η οποία μπουκάρει από το παράθυρο. Έχουν να συναντηθούν 11 χρόνια. Επέστρεψε, για να γιορτάσουν τον χαμό του πατέρα τους ή μήπως όχι;
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στο έργο «Ο Τρόμος του Κροκόδειλου», της Μέγκαν Τάιλερ. Αρχικά, μοιάζει μια συνηθισμένη ιστορία σύγκρουσης μεταξύ των δύο αδελφών, αλλά, τελικά, κάτι βαθύτερο ενώνει αυτές τις δύο γυναίκες, πέρα από την αδελφική συγγένεια: το βίωμα, το τραύμα. Αυτή η γυναικεία καταπίεση εξελίσσεται σε μια φεμινιστική φαντασίωση ανθρωποφαγικής εκδίκησης. Αιματηρή, εξωφρενική, εντελώς σουρεαλιστική, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν όλο αυτό το λουτρό αίματος συμβαίνει πραγματικά ή είναι αποκύημα της φαντασίας τους. Γιατί ενώ το έργο ξεκινάει ανάλαφρα, βαθαίνει απότομα για να γύρει προς την αλληγορία και την έννοια της τελετής.
Η συγγραφέας φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη βία ως αντίδραση ή μηχανισμό αντιμετώπισης του τραύματος. Γι' αυτό δίνει ένα πρωτόγνωρο άλλοθι στις ηρωίδες της να πάρουν εκδίκηση, επικαλούμενη τις πρακτικές της κανιβαλιστικής φυλής Άσματ της Νέας Γουϊνέας. Ο φόνος του πα-«Τέρα» - κροκόδειλου είναι η απόδρασή τους από τον εφιάλτη, ένας ύμνος στη γυναικεία αλληλεγγύη. Μαζί μπορούν να συντρίψουν το τέρας και να δραπετεύσουν από τον ενδοοικογενειακό τρόμο και τα κοφτερά δόντια της πατριαρχίας. Μέχρι τώρα, κινούνταν αυτόνομα χωρίς αποτέλεσμα. Από εδώ και πέρα, αναλαμβάνουν κοινά την ευθύνη, γιατί η κόλαση είναι κοινή και για τις δύο. Ο πατέρας μένει στον επάνω όροφο και τις σκεπάζει σαν το μαύρο σύννεφο…
Ενα κείμενο πρωτόπαιχτο! Ζωντανό, μοντέρνο, υπαινικτικό με ρυθμούς ανθρώπινης ανάσας. Για ένα θέμα πολύ βαρύ, αλλά δοσμένο με μαύρο χιούμορ. Ένα σουρεάλ παραμύθι που λειτούργησε υπογείως, χωρίς να πνίγει τον θεατή. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου έσκυψε με φροντίδα κι ενσυναίσθηση επάνω στο έργο για να ανασύρει την πραγματική του υπόσταση. Πατώντας στην καλή μετάφραση του Αλέξανδρου Σφακιανάκη «έβγαλε» το κωμικό στοιχείο μέσα από το σοβαρό, αναδεικνύοντας το τέρας της βίας που καραδοκεί, το τραύμα της κακοποίησης, την πατριαρχία, τη δύναμη της γυναικείας αλληλεγγύης.
Η ερμηνεία της Σύρμως Κέκε συσπάται με μια νευρική ενέργεια, δείχνοντας ότι η εμμονική φύση της «Αλάνα» είναι βαθιά, οι ρουτίνες που διαμορφώνουν τη ζωή της έχουν αρχίσει να την ελέγχουν και εκείνη δεν φαίνεται να το ξέρει. Αλλά μετά η «Φιάννα» επιστρέφει και ταρακουνάει αμέσως τα πράγματα. Η ευθύβολη Άννα Καλαϊτζίδου παίζει τον ρόλο της πασιονάριας αδελφής, αλλά είναι πάντα ξεκάθαρο ότι νοιάζεται πολύ για την Αλάνα και θέλει απλώς να βιώσει την ίδια αίσθηση ελευθερίας που εκείνη απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια, μετά την αποφυλάκισή της. Καίριος ο Δημήτρης Γεωργαλάς ως «Πίτερ» και συνεπής στο σύντομο πέρασμά του ο Θοδωρής Λαμπρόπουλος ως «στρατιώτης»
Ευφάνταστο το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού, λειτουργικά τα φώτα του Εβίνας Βασιλακοπούλου, ευχάριστη η μουσική του Γιώργου Πούλιου και επιμελημένη η κίνηση της Ξένιας Θεμελή,
Αλυσοπρίονα, ακρωτηριασμοί, μεθυσμένος χορός, κανιβαλισμός και ο κροκόδειλος, απλώς, το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί, η καλή κωμωδία βασίζεται στο timing. Η μεγάλη κωμωδία προέρχεται από τον πόνο.