ΕΙΔΑ ΤΟ «SLAVE PLAY» ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 02/02/2022 15:13
«SLAVE PLAY»
Του Jeremy O. Harris
Σκηνοθεσία: Robert O’Hara
August Wilson Theatre
To «SLAVE PLAY» είναι ένα προϊόν της εποχής του. Το κίνημα «Black Lives Matter» ίσως να μην άλλαξε όλη την Αμερική όπως φιλοδοξούσε, αλλά σίγουρα άλλαξε το θέατρο της Νέας Υόρκης. «So, let’s talk about race».
Τo έργο περιγράφει ένα ψυχολογικό πείραμα όπου τρία διαφυλετικά ζευγάρια αναλαμβάνουν να παίξουν τους ρόλους λευκού-μαύρου και αφέντη-σκλάβου, με στόχο να κατανοήσουν πως οι φυλετικές τους ταυτότητες διαμορφώνουν τις ισορροπίες της σχέσης τους και της σεξουαλικής τους ζωής. Στην πρώτη εικόνα του έργου, στην οποία είμαστε ακόμα ανυποψίαστοι για το τι συμβαίνει, τα τρία ζευγάρια εμφανίζονται με κοστούμια του 19ου αιώνα και προφορές της Νότιας Αμερικής. Κι ενώ οι μικρές τους σεξουαλικές ιστορίες είναι ξεκάθαρα κωμικές, μάλλον επικρατεί αμηχανία. Επιτρέπεται να γελάσουμε με αυτές; Οι σκηνικές παραφωνίες (σύγχρονα σκηνικά αντικείμενα και σεξουαλικά βοηθήματα) μας καθησυχάζουν, είναι όλα ψέματα, γελάστε ελεύθερα…
Κι εκεί που η πολιτική ορθότητα έχει πάει περίπατο (επιτυχία της παράστασης, κατά την γνώμη μου), και το παιχνίδι χοντραίνει, ο ένας από τους πρωταγωνιστές επικαλείται τη «Safe Word» και η σκηνή παγώνει. Δύο ψυχολόγοι εμφανίζονται και αρχίζουμε να παρακολουθούμε την ομαδική ψυχοθεραπεία των πρωταγωνιστών. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι οι συμμετέχοντες βρίσκονται εκεί, γιατί το μαύρο μέλος της κάθε σχέσης δε νιώθει σεξουαλική ευχαρίστηση, επιθυμία ή ολοκλήρωση μέσα στη σχέση τους.
Το «woke» λεξιλόγιο των ψυχολόγων αποδεικνύεται ανίκανο να γεφυρώσει τα ζευγάρια, αλλά και πολύ διασκεδαστικό για το κοινό. Η παράσταση ρωτάει: πώς είναι να είσαι μαύρος σε μια σχέση με λευκό σύντροφο; Πώς θέματα φυλετικής εξουσίας επιβιώνουν στη σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού; Ή, πώς επηρεάζει η ιστορία του κόσμου μια ερωτική σχέση, τέλος πάντων;
Αυτές είναι οι δύσκολες ερωτήσεις που ρωτάει το «SLAVE PLAY» και εύκολες απαντήσεις δε δίνονται. Αντίθετα, η τρίτη πράξη ακολουθεί μόνο ένα από τα ζευγάρια, που στην ιδιωτικότητα της κρεβατοκάμαράς του προσπαθεί να επιβιώσει από αυτό το απογυμνωτικό παιχνίδι που προηγήθηκε. Η μαύρη γυναίκα λέει ότι για τον ποθήσει ξανά, πρέπει και οι δύο να αποδεχτούν ότι ο σύντροφός της έχει το πρόσωπο του κακού. Ο λευκός άνδρας προσπαθεί να της εξηγεί ότι είναι η αγάπη του, ο έρωτας του, η βασίλισσα του. Οι εξομολογήσεις του την απωθούν. Για να μην τη χάσει, ο άντρας παραδίνεται απόλυτα στις φαντασιώσεις της, φοράει τη μάσκα του αφεντικού των σκλάβων και ένα παιχνίδι (;) ταπείνωσης και υποβολής αρχίζει. Τώρα, είναι η σειρά της γυναίκας να φωνάξει τη «Safe Word». Έτσι, το έργο τελειώνει, με την υποψία ότι κάποιες πληγές δε γιατρεύονται ποτέ.
Η παράσταση (ελπίζω) αφήνει το κοινό με πολλές ερωτήσεις. Ένα κοινό, μάλλον, λευκό και εύθυμο, άλλωστε είμαστε στο Broadway. Ας υποθέσουμε ότι το «SLAVE PLAY» έχει να μας πει κάτι για όλες τις διαφυλετικές σχέσεις -όχι ότι μας οφείλει κάτι τέτοιο, αλλά είναι μια λογική υπόθεση. Αναρωτιέμαι: έχουμε τα εργαλεία να κατανοήσουμε κάποιες από αυτές;
Δε θα θυμάμαι το «SLAVE PLAY» σαν μια μεγάλη θεατρική στιγμή. Παρ' όλα αυτά, θα θυμάμαι πως η πολύχρωμη και κωμική παράσταση περιγράφει έναν αυστηρά μαυρόασπρο κόσμο. Κι ενώ αναγνωρίζω ότι το δικό μου προνόμιο μου επιτρέπει να λέω ότι στη ζωή δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, αναρωτιέμαι αν αυτό το γκρι αποτελεί τη δική μου μυωπική οπτική πάνω στα θέματα των φυλετικών διακρίσεων.