Buzz

Οι άνθρωποι της τέχνης, ξέρουν να φτιάχνουν το φως ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει...

Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και να οδηγηθούμε σε αλλαγές εκ βάθρων

Το κράτος, ως αφελής τιμωρός, ετοιμάζεται να αφαιμάξει ό,τι έμεινε ζωντανό στα κύτταρα του Έλληνα καλλιτέχνη, αγνοώντας επιδεικτικά την ύπαρξή του.

Η πρωτοφανής, καθολική, κρίση που μας περιμένει, είναι συνυφασμένη με αυτή τη στροφή συντηρητισμού που έχουμε εδώ και χρόνια πάρει.

Να παλέψουμε. Να επιμείνουμε. Να μην υποκύψουμε. Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν, να μας ξεχάσει.

Στο θέατρο, μάλλον θα περάσουμε  μια μακρά -ενδεχομένως- μεταβατική περίοδο γενικής και απόλυτης αμηχανίας.

Απαιτούμε λύση για τους χιλιάδες εργαζόμενους στην τέχνη, αλλά και για το πνευματικό δικαίωμα που εκκρεμεί και από την προηγούμενη κυβέρνηση. Έχουμε αξιοπρέπεια, δεν είμαστε αόρατοι.

Η δεκαεφτά μηνών κόρη μου, μού θύμισε ότι πρέπει να βλέπω τη ζωή, όπως εκείνη βλέπει το φεγγάρι.

Στον χώρο μας, προβλέπω αλλησπαραγμό. Έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρχε φαγωμάρα, επειδή ήταν πάντα λίγα τα λεφτά και τα παίρναν οι γνωστοί επαγγελματίες του θεάματος. Ποτέ δεν υπήρχε μέριμνα και ποτέ δεν έγινε πρόβλεψη για τους χιλιάδες υποαπασχολούμενους καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων.

Μένουμε υγιείς αλλά μένουμε όρθιοι άνθρωποι. Των συναισθημάτων, των αγώνων, εραστές της ζωής, του δίκιου, των οραμάτων, χωρίς μάσκες, χειρουργικές ή καρναβαλικές, με πρόσωπο και χαμόγελο.