Buzz

«Η ουρά σε μια θεατρική παράσταση δεν είναι απλώς ένας αριθμός καταναλωτών, που περιμένει στωικά στην ουρά ενός πολυκαταστήματος, στις εκπτώσεις»

Όταν ο Αισχύλος έγραψε τους «Πέρσες» μιλούσε μόνο η καρδιά – και το φρόνημα. 
Ο ποιητής, πολεμιστής κι ο ίδιος, θέλησε να υμνήσει τη γενναιότητα και την αυτοθυσία των Ελλήνων. Να υμνήσει το μεγαλείο της ψυχής με ταπεινότητα - με περηφάνια απαλλαγμένη από καυχησιά και ματαιοδοξία.

Ο θίασος, υποκριτικά ώριμος και αφοσιωμένος, σωματοποιεί τον λόγο και την έκφραση με τρόπο ακριβή. Τέσσερις άνδρες ηθοποιοί, χάρμα οφθαλμών, αποδίδουν τα μέγιστα στο μπεκετικό αριστούργημα.

Η παράσταση ξεχωρίζει για τη σύλληψη της ιδέας, την ευφυή υλοποίησή της και την άψογη αισθητική της.

Οι τεχνοκράτες που μας κυβερνούν έχουν μια σχέση με τους αριθμούς τόσο αυθαίρετη, αυταρχική και ακατανόητη, όσο και η «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του  Ρ. Ατάυντε.

Οι «ΒΑΚΧΕΣ» είναι ένα εξαιρετικό παίγνιο εξουσίας με πολλές παραδοξότητες, έναν εκδικητή θεό, ένα αμφίσημο μίασμα, γέλιο υπεροχής και γέλιο εκδίκησης.

«Πληρώνουμε και δε βλέπουμε το κράτος να δίνει χέρι βοηθείας στην κοινωνία.Με θυμώνει τρομερά αυτή η κατάσταση».

Όταν διάβασα την εκπληκτική θεατρική διασκευή, που έκανε η Ανδρομάχη Χρυσομάλη στο ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ της Άλκης Ζέη, τα λόγια στέρεψαν και η ψυχή, μόνη της, είπε ένα τεράστιο ΝΑΙ!

Η συμβολή της δεν περιοριζόταν στο να δίνει στα όνειρα μορφή και περιβάλλον.  Έθετε την τεράστια εμπειρία της στη διάθεση του κάθε νεοσύλλεκτου που την είχε ανάγκη.

Ένα πραγματικά δυνατό θέατρο-καθρέφτης, μία θεατρική πράξη που μας φέρνει αντιμέτωπους με τους ίδιους μας τους εαυτούς.