Buzz

          Μιλούσε για το σκοτάδι που έζησε, με ένα πρόσωπο ήρεμο και ολόφωτο. Απέναντί μου ήταν η Αλέκα Παΐζη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου

          Στην εύπλαστη υποκριτική δεινότητα της Κ. Μαραγκού, είδαμε την υστερία και την παράνοια μιας συναισθηματικά στείρας δασκάλας, αλλά και τον φόβο μιας καταπιεσμένης ύπαρξης.

          Η γιαγιά μου, η Σοφία Επαινετού από την Κωνσταντινούπολη, δύο άντρες αγάπησε στη ζωή της. Τον Δημητρό, τον άντρα της, και τον Νίκο Ξανθόπουλο

          Ένα γλυκόπικρο παραμύθι για ενήλικες και όχι μόνο, με ωραία ροή, φρεσκάδα, ενάργεια και καλοδουλεμένες ερμηνείες.

          Ένα μείγμα εύφορης γραφής, ειρωνικής ματιάς και βαθιάς μελαγχολίας σε σωστές αναλογίες.

          Σε ένα τραπέζι που λειτουργεί σαν ρολόι, περνούν διαδοχικά άνθρωποι βασανισμένοι και βασανιστές, φυλακές, τρελάδικα, εξορίες σε μια υποδειγματική σκηνική διάσταση.

          Οι δύο ηθοποιοί, άμεσοι και φυσικοί στον λόγο, στα βλέμματα, στις παύσεις, στις χειρονομίες, υπηρέτησαν με ζήλο τον ρόλο τους.

          Ένα κωμικοτραγικό έπος, βγαλμένο από τον υπόκοσμο του Βερολίνου, στην ταραγμένη εποχή του Μεσοπολέμου.

          Παρόλο το συγκλονιστικό κείμενο της ιψενικής δραματουργίας, η παράσταση δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των θεατών, ούτε ως συνολική εικόνα, ούτε ως επιμέρους υποκριτικές επιδόσεις. 

          Μία φάρσα, με πλούσια κλιμάκωση και σπινθηροβόλους διαλόγους, που  καταγγέλλει την Ελλάδα του σήμερα.