Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 08/12/2017 10:52
Οι περισσότεροι, γύρω μας, δεν πηγαίνουν συχνά στο θέατρο. Είτε επειδή δεν είναι το είδος της ψυχαγωγίας που προτιμούν, είτε επειδή δεν έχουν το χρόνο, είτε επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα.
Έρχονται στιγμές, όμως, που θέλουν να γνωρίσουν έναν κλασικό συγγραφέα για τον οποίο έχουν ακούσει πολλές φορές: Όπως ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ, ο Ίψεν, ο Στρίντμπεργκ, ο Μολιέρος, ο Γκολντόνι, που έχουν γράψει αμιγώς θεατρικά έργα ή όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Προυστ, ο Μπουλγκάκοφ, ο Ουάιλντ, ο Όργουελ, που τα μνημειώδη μυθιστορήματα τους έχουν διασκευαστεί σε θεατρική μορφή και έχουν παρουσιαστεί πολλές φορές στη σκηνή.
Κάποια στιγμή, αποφασίζουν να προσφέρουν στον εαυτό τους την επαφή με ένα κλασικό κείμενο και επιλέγουν να μη διαβάσουν το πρωτότυπο, αλλά να το γνωρίσουν μέσω της θεατρικής παράστασης που αναγράφει τον τίτλο του έργου και το όνομα του συγγραφέα.
Πολύ συχνά, έρχονται από άλλες πόλεις και συνδυάζουν το ταξίδι τους στην Αθήνα με μια θεατρική έξοδο.
Πηγαίνουν, λοιπόν στην αίθουσα και περιμένουν να δουν δραματοποιημένο το κείμενο του συγγραφέα. Περιμένουν να δουν σκηνογραφικές και ενδυματολογικές αναφορές στην εποχή που διαδραματίζεται. Περιμένουν να δουν τους ηθοποιούς να υποδύονται τους χαρακτήρες που έγραψε ο συγγραφέας.
Πολύ συχνά, όμως, αντί να δουν το έργο που επέλεξαν, βλέπουν την εξπρεσιονιστική απόπειρα του σκηνοθέτη, να παρουσιάσει αυτά που ο ίδιος έχει αποκομίσει από το κείμενο, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την πλοκή, τους χαρακτήρες και το χώρο της δράσης.
Για παράδειγμα, βλέπουν ηθοποιούς να κάνουν τούμπες επάνω σε χωμάτινα δάπεδα, να κουβαλάνε πέρα - δώθε βαριά αντικείμενα και να αγκομαχούν, να αφοδεύουν σε μια λεκάνη τουαλέτας και οι επόμενοι να τρώνε τις ακαθαρσίες τους, να είναι ντυμένοι με αρκουδοτόμαρα, να σέρνονται και να ουρλιάζουν γυμνοί και πολλά άλλα «εμπνευσμένα»
Βλέπουν και ακούν, όμως και κάτι ακόμη: Αποσπάσματα άσχετων κειμένων που ο σκηνοθέτης αποφάσισε να τοποθετήσει στην παράσταση, επειδή αρέσουν στον ίδιο. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όχι απλώς χάνουν τον μπούσουλα. Παθαίνουν κάτι πολύ χειρότερο: Νομίζουν πως αυτά τα αποσπάσματα αποτελούν μέρος του πρωτότυπου έργου και δηλώνουν, μεγαλόφωνα, στο διάλειμμα, πόσο πολύ τους αρέσει ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Και ας ήταν εξαιρετικοί οι στίχοι της Κιτσοπούλου, στην Γκόλφω. Και ας μην έγραψε ποτέ ο Σαίξπηρ τους στίχους της Μυρτιώτισσας.
Πολλοί φίλοι και γνωστοί, αποφάσισαν φέτος -παρά τις οικονομικές τους δυσκολίες- να πληρώσουν το συνήθως ακριβό εισιτήριο, για να παρακολουθήσουν μία από τις παραστάσεις των μεγάλων κλασικών έργων που παίζονται στην Αθήνα.
Αποτέλεσμα: Βγήκαν από τον Πέερ Γκυντ, σαν Δαιμονισμένοι και προσπάθησαν να πετάξουν σαν Αγριόπαπια ή σαν Γλάρος, προκειμένου να απομακρυνθούν, το ταχύτερο, από τον τόπο του μαρτυρίου!
Και προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Για πόσο ακόμη θα ταλαιπωρεί το ελληνικό θέατρο η σκηνοθετίτιδα των υπερφίαλων δημιων-ουργών;
ΑΚΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ