ΕΙΔΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 'THUNDERSTORM' ΤΟΥ WANG CHONG
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 17/01/2018 14:18
της Λητώς Τριανταφυλλίδου
THUNDERSTORM 2.0 (Κίνα)
Βασισμένο στο έργο Thunderstorm του Cao Yu
Κείμενο από τους Wang Chong / Yang Fan / Liang Anzheng
Σκηνοθεσια: Wang Chong
Under The Radar 2018, The Public Theater, NYU Skirball
Κυριακή 7 Ιανουαρίου
Το κλασικό κινέζικο δράμα του Cao Yu, Thunderstorm (Leiyu) παρουσίασε ο διεθνούς φήμης θεατρικός σκηνοθέτης Wang Chong με την ομάδα του Theatre du Reve Experimental. Ο Cao Yu έγραψε το έργο το 1933 όταν ήταν μόλις 23 χρόνων και μάλλον εμπνεύστηκε από τους “Βρικόλακες” του Ibsen. Η ιστορία αφορά στην οικογένεια Zhou, που οδηγείται στην καταστροφή εξαιτίας της ανηθικότητας και της απληστίας του πλούσιου επιχειρηματία Zhou Puyuan. Το Thunderstorm είναι ένα από τα πιο πολυανεβασμένα θεατρικά κείμενα στην Κίνα τα τελευταία 100 χρόνια και έχει καθιερώσει τον Cao Yu ως τον “Ibsen της Κίνας”..
To me, Thunderstorm was the lure. The sentiment that came along with Thunderstorm formed my imagination, which I found difficult to describe, about the mysteries in the universe. Thunderstorm can be regarded as the remains of the primitiveness in me.
-Cao Yu - Preface to Thunderstorm, 1936
Ο Wang Chong επιλέγει να ασχοληθεί μόνο με ένα από τα ερωτικά τρίγωνα του πρωτότυπου έργου. Η παράσταση είναι μια multimedia εμπειρία, όπου δύο μουσικοί της παραδοσιακής μουσικοαφηγηματικής τέχνης Pingtan, αφηγούνται την ιστορία δύο γυναικών που έχουν πέσει ερωτικά θύματα του ίδιου άντρα. Κάθε σκηνή κινηματογραφείται και προβάλλεται ζωντανά σε μια οθόνη. Το κοινό βλέπει τα βίντεο, που περιλαμβάνει κοντινά πλάνα των ηθοποιών και σκηνικές λεπτομέρειες, να εξελίσσονται ταυτόχρονα με την σκηνική δράση. Σε κάθε σκηνικό στούντιο βρίσκονται οι ηθοποιοί και το “συνεργείο”, πράγμα που δημιουργεί μια απόσταση μεταξύ θεατή και ιστορίας. Ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε σκηνής, οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν ρόλο κινηματογραφιστών. Ο editor του live video βρίσκεται διακριτικά επί σκηνής. Επιπλέον του ζωντανού editing των βίντεο, οι μουσικοί κάνουν και live σπικάζ στα πλάνα που βλέπουμε. Χαρακτηριστικά ο μουσικός Jiang Xiaobo, που παίζει το echu, εκφωνεί όλους τους διαλόγους του έργου, ενώ οι ηθοποιοί κάνουν lip syncing για την κάμερα. H μουσικός Xie Yan, που παίζει το Pipa, ερμηνεύει κάποιους εσωτερικούς μονολόγους των ηρώων.
Μπορώ να ξεχωρίσω μια στιγμή του έργου ως επιτυχημένο παράδειγμα αυτού του σκηνικού κανόνα. Πρόκειται για μια ερωτική σκηνή, η οποία συντίθεται με την εναλλαγή 4 πλάνων: ένα close up στα πρόσωπα ενός ζευγαριού ηθοποιών γυμνό από τους ώμους και πάνω, ένα κοντινό πλάνο στα πόδια ενός δεύτερου ζευγαριού ηθοποιών γυμνό από τα γόνατα και κάτω που μιμείται την ερωτική πράξη και δύο ελεύθερες κάμερες που τραβούν λεπτομέρειες από το σκηνικό στούντιο. Το αποτέλεσμα: ένα ερωτικό βίντεο και ταυτόχρονα η σκηνική πραγματικότητα του πως γυρίζεται με 4 ηθοποιούς, 4 εικονολήπτες, 2 μουσικούς και έναν editor. Έτσι, ένα κλασικό έργο μετατρέπεται σε εργαλείο στα χέρια του σκηνοθέτη του για να μιλήσει - ίσως - για την διείσδυση της τεχνολογίας στην εθισμένη στο σεξ εποχή μας.
Πέρα από τέτοιου είδους σκηνικά τεχνάσματα, η παράσταση δεν μπόρεσε να ζωντανέψει το έργο. Για τους ρομαντικούς, σαν εμένα, που πιστεύουν ότι πρωτοπορία είναι ο λόγος και όχι ο τρόπος, η παράσταση φαινόταν σαν μια επίδειξη ικανοτήτων και δύναμης του σκηνοθέτη πάνω στο έργο. Η ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου μεταξύ ενός πλούσιου γυναικά, της αρραβωνιαστικιάς του και της υπηρέτριας του, προσωπικά δεν με αγγίζει. Οι σύγχρονες παραστάσεις των μελοδραμάτων του 19ου και 20ου αιώνα που προσποιούνται ότι οι άνθρωποι έχουν μείνει ίδιοι από το 1933 είναι μάλλον ...αντιδημιουργικές. Αν μη τι άλλο, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι οι γυναίκες αυτού του κόσμου έχουν αλλάξει.
Post Show Discussion
Στην συζήτηση που ακολούθησε μετά την παράσταση, η Claire Conceison, καθηγήτρια Κινεζικής Κουλτούρας στο ΜΙΤ, μίλησε για τους λόγους που ο σκηνοθέτης Wang Chong θεωρείται πρωτοπόρος στο Κινεζικό Θέατρο και πατέρας του “Chinese New Wave Theatre". Οι μοντέρνες διασκευές κλασικών έργων είναι κάτι που σχετικά πρόσφατα επιτράπηκε στην Κίνα και θεωρείται ακόμη ως σημάδι θεατρικής πρωτοπορίας. Για παράδειγμα, στην αρχή της καριέρας του, ο Wang Chong, έπρεπε να πάρει άδεια από την κυβέρνηση για να ανεβάσει αντίστοιχες παραστάσεις. Προβληματισμένη με τα όσα άκουσα, διάβασα μια συνέντευξη του σκηνοθέτη, οποίος δηλώνει ότι έχει μια διαφορετική κατεύθυνση όταν σκηνοθετεί στην Κίνα. Στην χώρα του ανεβάζει πιο εμπορικά και συντηρητικά έργα. Όταν δουλεύει για παραστάσεις που ανεβαίνουν σε διεθνή φεστιβάλ, επιλέγει μια πιο πολιτική θεματολογία που του απαγορεύεται στην Κίνα. Πλέον, αναρωτιέμαι αν η παράσταση που είδα ήταν προϊόν των πολιτικών περιορισμών της χώρας προέλευσής της ή αν ο σκηνοθέτης της συνειδητά φιλοδοξεί να μείνει γνωστός ως ο “Ostermeier της Κίνας”.