Άρθρο

To 2016 είναι η επέτειος των 400 χρόνων από το θάνατο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και τα θέατρα όλου του κόσμου ετοιμάζονται να τιμήσουν τον μεγάλο δραματουργό.

Το θέατρο δεν πρέπει να υποκαταστήσει τις τηλεοπτικές παραγωγές, που λόγω κρίσης μειώθηκαν, οφείλει να εμβαθύνει στο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γνωριστήκαμε ..με οτοστόπ. "Πάτε Αθήνα"; ρωτήσαμε. Και μας πήρε.
Όλοι, στο συνάφι, της οφείλουμε πολλά. Πάτε Παράδεισο, κυρία Συνοδινού;

Μπορεί η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, να είναι η ποίηση και η μαγεία κι αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο, όπως έλεγε ο Κάρολος Κουν, αλλά και το θεατρικό δηλητήριο έχει τη γλύκα του.

Οι μεγάλες προσωπικότητες εμπνέουν τους καλλιτέχνες  και προκαλούν το ενδιαφέρον του κοινού, γιατί οι αληθινές ιστορίες, πάντα έχουν κάτι να μας μάθουν. 

Όλα βαίνουν καλώς. Μέχρι να μας κοπεί ο βήχας με τη μια. Και με τη βία.
Πέραν τούτου, στην Ελλάδα, παρά τα θανατηφόρα σε όλες πλήγματα της κρίσης, όλα βαίνουν καλώς.

Ακούμε συνεχώς για  απάτες σε βάρος του ελληνικού λαού. Αλλά ποτέ δε γίνεται τίποτα γι’ αυτές. Τελικά υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Ας μας απαντήσει κάποιος…

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, τολμώντας κάτι διαφορετικό φέτος, με τον ΙΩΒ σε σκηνοθεσία Τ. Γκραουζίνις, δέχεται την πρώτη κριτική.. καλλιτεχνών.

Ο Γιώργος Παπανικολάου, κάθε Δευτέρα, σε ένα δεκάλογο, περί Τέχνης και ζωής....

Συχνά στις θεατρικές μου συζητήσεις με σκηνοθέτες και ηθοποιούς, υπάρχει ένα κρυμμένο δίλημμα στην αρχική επιλογή του έργου.