Η παράσταση της Κιτσοπούλου, σε καλεί να στροβιλιστείς, με επιμελώς άτσαλα βήματα, στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.

          Οι ήρωες του Θανάση Τριαρίδη μπορούν να γίνουν προσομοίωση, να αλλάξουν ταυτότητα, να ταξιδέψουν στον χωροχρόνο, να μετακινήσουν παγκόσμια μνημεία, να ζήσουν όσα επιθυμούν ξανά και ξανά. Οι αναμνήσεις συγχέονται με τις προσδοκίες, το παρόν είναι ταυτόχρονα παρελθόν και μέλλον.

          Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ισορροπημένη, γεμάτη σεβασμό και ειλικρίνεια, σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Ντέλλα.

          Το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί στα χέρια της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων και του Χρήστου Θεοδωρίδη, ανοίγοντας έναν δραματοποιημένο διάλογο για το νόημα της ζωής και τις πανανθρώπινες αξίες.

          Η παράσταση είναι αιχμηρή και ωμή. Από το πρώτο λεπτό, νιώθεις ότι πατάς σε ναρκοπέδιο, όπου ελλοχεύει πολύς θυμός και αρκεί μία αφορμή για να ξεσπάσει η καταιγίδα.

          Ο χυμώδης, σαρκαστικός, σύνθετος γλωσσικά λόγος του Μισιτζή και η κωμικότητα των προσώπων υπηρετήθηκαν απόλυτα, χαρίζοντας απλόχερα αβίαστο γέλιο.

          Το παρελθόν συγκρούεται διαρκώς με το παρόν, αλλά η ελπίδα, τελικά, θα λάμψει και το ταξίδι θα αποδειχθεί το πιο πολύτιμο δώρο ζωής.

          Η Μαριάννα Πολυχρονίδη, πληθωρική με βαθιά τρυφερότητα, τρομερό δυναμισμό και φωνητικές αρετές, μπαίνει στο μεδούλι της ηρωίδας της. Λάμπει στη σκηνή.

          Ο έμπειρος Θωμάς Μοσχόπουλος, απέδειξε ότι μπορεί να αφουγκραστεί την κωμικοτραγική ποιότητα του Γκοντό, στηριζόμενος στον ελλειπτικό λόγο, το χιούμορ, τον παραλογισμό, την ελπίδα και την ακριβή σωματική διάδραση των πρωταγωνιστικών ντουέτων.

          Ευθύβολος ο «Ντίνος» του Αλέξανδρου Μπουρδούμη και αφοπλιστικά πηγαίος ο «Άρης» του Σταύρου Καραγιάννη.