Αν το  έργο του Σοφοκλή είναι μια ιστορία πόνου και απάτης, τότε ο μονόλογος του Ρίτσου προσθέτει μια νέα διάσταση στη σύγχρονη πρόσληψη του μύθου.

          Το έργο χλευάζει την κοινωνική αναισχυντία, την ανηθικότητα, τον κούφιο πατριωτισμό, την υποκρισία, και την αβάσταχτη ηλιθιότητα των «μεγάλων».

          Το έργο είναι ανοιχτό, δεν πιστεύει σε συμβολισμούς και επεξηγήσεις. Τολμάει και υλοποιεί οργιαστικά.

          Ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης ψυχογράφησε με αληθοφάνεια τον εσωτερικό σπαραγμό ενός βασανισμένου ανθρώπου, απελπισμένου αλλά και περήφανου.

          Η «Αντιγόνη» της Λένας Παπαληγούρα διαγράφεται με ευαισθησία, μέτρο και εσωτερικό παλμό, κρατώντας καθάριο τον τραγικό τόνο.

          Η παράσταση του Ουαζντί Μουαουάντ, βασίστηκε σε μία ωραία ιδέα που όμως παρέμεινε μετέωρη στην υλοποίησή της.

          Ένα πολύτιμο αντίδοτο στη σιωπή, στη λήθη. Μια σπουδαία θεατρική παρακαταθήκη, ένα πραγματικά δυνατό θέατρο-καθρέφτης!

          Η παράσταση υπενθυμίζει πως το αρχαίο δράμα δε χαρίζεται σε κανέναν, αντιθέτως εκθέτει την όποια αδυναμία με απόλυτη ειλικρίνεια.

          Mια διαδρομή μνήμης και εξαγνισμού, με προφανή ψεγάδια στη δραματουργία του κειμένου, που αντισταθμίζονται, εν μέρει, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά.

          Ένδοξα 80's, με την έξοχη Μαρία Παρασύρη στην πολύ καλή παράσταση «Σωτηρία», σε ευρηματική σκηνοθεσία του Θανάση Δόβρη.