Buzz

          Η καλύτερη στιγμή -συγγραφικά και υποκριτικά- της Ελένης Ράντου. Σκηνικά πληθωρική, ωστόσο πειθαρχημένη, ευθύβολη, συνειδητοποιημένη, κυριαρχεί στο σανίδι!

          Μία υπαρξιακή τραγωδία για τον άνθρωπο, που συνθλίβεται κυριολεκτικά, παγιδευμένος στα γρανάζια της δικής του ουτοπίας.

          Το έργο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε κάθε επικίνδυνο ψέμα, σε κάθε επικίνδυνο βόλεμα. 

          Συνεχές διαβρωτικό χιούμορ, εκπλήξεις, αλλεπάλληλες ανατροπές, κορύφωση και ένα απρόσμενο φινάλε.

          Η παράσταση διεισδύει στον ζοφερό κόσμο πέντε ανθρώπων, δημιουργώντας  κωμικοτραγικές ατμόσφαιρες με εναλλασσόμενες σκηνικές θερμοκρασίες και σουρεαλιστικά στοιχεία.

          Παράσταση τίμια στις προθέσεις της, με αισθητική και σασπένς. Πυλώνες της ο δυστοπικός κόσμος της απομόνωσης και το ζήτημα της διαφορετικότητας.

          Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός».

          Θέατρο ενεργειακό και ζωτικό. Μία παράσταση καλοκουρδισμένη που θα θυμάσαι καιρό μετά.

          Θέατρο ρεαλιστικό με όλη την ουσία. Σοκάρει, ξεβολεύει, ταρακουνάει, συγκινεί. Μια ιστορία σκληρή, αλλά αληθινή, που οφείλεις να δεις κατάματα.

           Σήμερα συνομιλώ μ έναν καλλιτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα. Τον Θέμη Πάνου