Buzz

          Ο Π. Δαδακαρίδης πήρε το ρίσκο να σκηνοθετήσει και να κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έστησε μία ανθρώπινη «φέτα ζωής», ζυμωμένη με ενσυναίσθηση, ευαισθησία και χιούμορ.

          Μια παράσταση κλασικότροπη που δεν καταβυθίστηκε στον οργιώδη κόσμο του Άλμπι και δεν προσέφερε κάτι σπουδαίο, εντέλει.

          Ο Τσουρής σκιαγραφεί αδρά τις ζωές που στριμώχνονται στα νεοελληνικά διαμερίσματα και τις πυροδοτεί στην πιο βίαιη εκδοχή τους.

          Ένα ζωντανό παραμύθι που ζεσταίνει την ψυχή μικρών και μεγάλων με τη χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία του.

          Η αγάπη πληγώνει -κυριολεκτικά- στο έργο του Σαμ Σέπαρντ, το οποίο δεν βρήκε πραγματικά τον εαυτό του, αφήνοντας ανοιχτή την πληγή.

          Το έργο αφηγείται την προσπάθεια ενός γιου να σώσει τη μητέρα του από μια κακοποιητική σχέση και να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της.

          Ένα λεπτοφυές ψυχολογικό θρίλερ, κρυπτογραφικό, με πιντερικές αποχρώσεις που εστιάζει στα ανθρώπινα υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα.

          Παράσταση καλοστημένη με ωραίο θίασο, ωραία σκηνοθεσία και με μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη που λειτουργεί ως βάλσαμο.

          Ερμηνείες ατόφιες, ολοκληρωμένες, άμεσες, φυσικές, που συνταράσσουν το μέσα μας, δικαιώνοντας την απήχηση του κειμένου και τη σπουδαιότητα της θεατρικής πράξης.

          Μία αλλοπαρμένη συγγραφέας ροζ ιστοριών, ένας ευέξαπτος «macho» νεαρός, ένας βιοπαλαιστής μετανάστης κι ένα ...κέικ.