ΚΘΒΕ: ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 19/08/2015 21:18
Με αφορμή την παραίτηση (μια από τις πολλές) του Γιάννη Βούρου από το ΚΒΘΕ, που έγινε δεκτή αυτή τη φορά, αναρωτιέμαι για το μέλλον όλων των δημόσιων φορέων, που σχεδόν κανείς δεν θέλει να τους αναλάβει… Και γιατί να θέλει άλλωστε; Τελικά ο θαρραλέος κύριος Γιάννης Αναστασάκης, που έχει όλη τη συμπάθειά μου, θα διαδεχτεί τον κύριο Βούρο, αλλά τι ακριβώς καλείται ο νέος διευθυντής να αντιμετωπίσει;
Αμέτρητα χρέη, καθόλου ρευστό για να υλοποιηθεί οποιοδήποτε καλλιτεχνικό πρόγραμμα, αδιανόητα εχθρική συμπεριφορά από την πολιτεία και απλήρωτους εργαζόμενους, που διαμαρτύρονται... Είναι πραγματικά σαν να πέφτεις στο λάκκο με τα φίδια! Μόνο καλή τύχη μπορείς να του ευχηθείς. Είναι όμως δυνατόν μια δημόσια επιχείρηση να περιμένει την Θεά τύχη, να ξυπνήσει με κέφια;
Το ΚΒΘΕ δεν είναι όμως η μοναδική περίπτωση. Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και πολλοί δημόσιοι πολιτιστικοί φορείς, μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας, που αν καταφέρνουν να επιβιώνουν, οφείλεται μόνο στα χρήματα που λαμβάνουν από την τοπική αυτοδιοίκηση και κυρίως την αυτοθυσία των καλλιτεχνών. Πώς ένας φορέας μπορεί να παράξει έργο χωρίς χρήματα; Βλέπουμε πως αυτό γίνεται, μόνο επειδή υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και δίνουν αγώνα...
Σε αυτή την περίπτωση όμως, γιατί πρέπει να διοικούνται όλοι αυτοί οι οργανισμοί από το κράτος, που δείχνει και αδυναμία και απροθυμία, κι όχι να αυτοδιαχειρίζονται από αυτούς τους έρημους, που με πολύ κόπο καταφέρνουν να τους συντηρούν, ανά την επικράτεια; Ή και με άλλους που θα ήθελαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί τους;
Φυσικά, το ιδανικό σενάριο θα ήταν το κράτος να έδινε τα χρήματα που οφείλει στον πολιτισμό και να χαράξει μια σαφή και ξεκάθαρη πολιτιστική πολιτική, αλλά επειδή τα ιδανικά σήμερα έχουν ξεπεράσει και τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, μήπως ήρθε η ώρα να περάσουμε σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις;
Η αυτοδιαχείριση είναι μια μέθοδος η οποία εφαρμόστηκε και σε άλλες περιπτώσεις χωρών, που το κράτος δήλωνε αδυναμία και είχε κάποια αποτελέσματα. Εννοείται πως και σε αυτή την περίπτωση, προκύπτουν προβλήματα, αλλά τουλάχιστον οι καλλιτέχνες μπορούν να είναι δημιουργικοί, να αποφύγουν την αδηφάγα κρατική μηχανή με όλα της τα κακώς κείμενα (δυσκινησία, ρουσφέτια κτλ), εξασφαλίζοντας για τον οργανισμό, παραγωγές και για τον εαυτό τους, ένα κάποιο εισόδημα.
Οι άνθρωποι του θεάτρου που συχνά αναλαμβάνουν χρέη παραγωγού και τρέχουν μόνοι τους τις παραστάσεις τους, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια τους, έχουν το know how, μπορούν, είναι εξοικειωμένοι στα δύσκολα... Άλλωστε όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, εμείς πρέπει να μείνουμε όρθιοι για να τα ξαναχτίσουμε...