ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΠΕΣΑΝ ΑΠΟ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 07/07/2017 10:39
Της Κυβέλης Νικολάου
«Εγώ ονειρεύομαι να γίνω...», λένε διαδοχικά μία σειρά από άνθρωποι που στέκονται πάνω στην σκηνή. Και τα όνειρά τους είναι άλλων πολύ απλά, άλλων πολύ μεγάλα, άλλων εξωπραγματικά. Ήδη από την πρώτη ατάκα της παράστασης «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει» στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τα τελευταία χρόνια άκουσα κάποιον να λέει τι ονειρεύεται ή ότι ονειρεύεται γενικά. Και ειλικρινά δεν θυμάμαι. Μου έρχεται στο μυαλό το διάσημο stencil του Banksy: Follow Your Dreams (Cancelled). Μέσα σε λίγες λέξεις ο διεθνούς φήμης γκραφιτάς έχει με τον καλύτερο τρόπο αποτυπώσει το χαστούκι που φάγαμε τα χρόνια της κρίσης και μας έκανε να πάψουμε να ονειρευόμαστε.
Η παράσταση με την πολύ καλή σκηνοθεσία και σκηνογραφία ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, την Μάρτα που στέκεται στην κορυφή ενός ουρανοξύστη και ατενίζει την πόλη και τους ανθρώπους της. Κάποια στιγμή παίρνει φόρα και πέφτει στο κενό. Αντί όμως να πεθάνει, η πτώση της μάς οδηγεί σ’ ένα ταξίδι μέσα στη ζωή. Μία ωδή στην ζωή. Όσο πέφτει τα δευτερόλεπτα που θα διαρκούσε η πτώση μετατρέπονται σε χρόνια ζωής. Που αντί να τα απολαύσει στο έπακρο, βιάζεται να περάσουν. Και βιάζεται τόσο που προσπερνάει γλέντια, έρωτες, πόθους περιμένοντας να ζήσει το επόμενο. Πηγαίνει προς τα κάπου πού ούτε εκείνη ξέρει τι είναι αυτό. Το κορίτσι αυτό μου θυμίζει πολύ το κορίτσι της κρίσης στην Ελλάδα. Που ζει μην γνωρίζοντας πού πάει.
Σε αυτό το ταξίδι της πτώσης, βλέπουμε την κοπέλα από την ταράτσα του ουρονοξύστη να φτάνει στους πρώτους ορόφους λίγο πριν το έδαφος, λίγο δηλαδή πριν το τέλος της ζωής της. Πώς θα ζούσε άραγε στους πάνω ορόφους αν έβλεπε ότι κάτω την περιμένει ο δρόμος; Πώς θα ζούσαμε την ζωή μας αν θυμόμασταν ότι το ταξίδι μας κάπου καταλήγει αναπόφευκτα;
«Όλα τ' αφήσαμε για αύριο. Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο. Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!», λέει ο Χρόνης Μίσσιος. Μην ξεχνάμε: «Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται».
Info: «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει» της Λίλο Μπάουρ. Εμπνευσμένο από διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι
Εθνικό θέατρο - Rex / σκηνή Κοτοπούλη
4-6 Ιουλίου 2017
21.00
Περισσότερα εδώ