ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ; ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΘΕΜΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 04/10/2016 13:38
Δύο νέες συγγραφείς από την Κύπρο, η Ελένη Κοσμά και η Κορίνα Κονταξάκη, υπογράφουν το κείμενο της παράστασης «Ποιο σώμα;», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραντζά, στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Το έργο μας συστήθηκε πέρσι μέσα από το Φεστιβάλ Ελληνικού Έργου που διοργανώνει το Αγγέλων Βήμα και η Λεία Βιτάλη, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.
Μ' επιρροές από τον κόσμο και τη θεματολογία του Φασμπίντερ, αλλά και της Σάρα Κέην, οι δυο συγγραφείς προσεγγίζουν ένα θέμα-ταμπού, αυτό της αλλαγής φύλου, με ιδιαίτερη ευαισθησία και τρυφερότητα. Στην ουσία πρόκειται για την πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που ήθελε να είναι άντρας. Αυτή η γυναίκα κάποτε είχε προσεγγίσει τις δυο συγγραφείς και τους εμπιστεύτηκε το προσωπικό της ημερολόγιο, όπου περιγράφει το αδιέξοδο του να ζεις εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που δεν αισθάνεσαι δικό σου. Σήμερα η γυναίκα αυτή βρίσκεται σε στάδιο αλλαγής φύλου.
Η Ελένη Κοσμά και η Κορίνα Κονταξάκη εστιάζουν κυρίως στην εσωτερική διαδρομή του προσώπου, που παλεύει μόνο του σε ένα σώμα- φυλακή, κι όχι τόσο στην καταγραφή περιστατικών. Γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα της Ιωάννας, χτίζουν το περίγυρό της, πρόσωπα σαστισμένα μπροστά στο γεγονός που σταδιακά αποκαλύπτεται. Ο τρόπος που παρουσιάζεται το περιβάλλον αυτής της κοπέλας έχει ειδικό ενδιαφέρον στη δραματουργία τους, γιατί στην ουσία αντικατοπτρίζει την αμηχανία μιας σύγχρονης κοινωνίας που θέλει να λέγεται προοδευτική και φιλελεύθερη, αλλά όταν κλονίζονται οι σταθερές της, παραπαίει και χάνει τις βεβαιότητές της. Παράλληλα, ένας έρωτας, περίεργος και απόλυτα αγνός, αναπτύσσεται ανάμεσα στις κεντρικές ηρωίδες, αποκαλύπτοντας ότι αυτή η διαφορετικότητα δεν είναι μια παρέκκλιση απλώς, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά ίσως μια βαθύτερη ανάγκη.
Ο Μενέλαος Καραντζάς, κινούμενος ανάμεσα στον ρεαλισμό και σε ποιητικά ιντερμέδια, κατορθώνει να φωτίσει αυτή την ιστορία, αποκαλύπτοντας τόσο την υπαρξιακή όσο και την κοινωνική διάσταση της « δυσφορίας του φύλου», όπως είναι ο επιστημονικός όρος αυτής της κατάστασης. Παρουσιάζει πρόσωπα καθημερινά , της διπλανής πόρτας, υπενθυμίζοντας μας ότι αυτές οι ιστορίες δεν βρίσκονται στο περιθώριο. Ταυτόχρονα, μπολιάζοντας τη σκηνοθεσία του με ποιητικές- ονειρικές παρεμβάσεις, φέρνει στην επιφάνεια τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων που αναζητούν μια διαφυγή από τη σκληρή συνθήκη της καθημερινότητας.
Τελικά, αν κι αυτή η ιστορία μοιάζει «ειδική», η παράσταση, προτάσσοντας ως μόνη λύση την αγάπη και την αποδοχή, καταφέρνει να μας προβληματίσει σχετικά με τις επιθυμίες μας, οι οποίες καταπνίγονται κάτω από τα βάρος των πρέπει μιας κοινωνίας, που μπορεί να γίνει ανελέητη, όταν κάποιος τολμάει να διεκδικήσει την προσωπική του ελευθερία και το δικαίωμα να βρει το δικό του «σώμα».