Ο ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 11/01/2016 12:47
Από τις πρώτες παραστάσεις που παρακολούθησα στις αρχές του καινούριου χρόνου, ήταν και αυτή του Θεάτρου Τέχνης (σκηνή Φρυνίχου) με τον ευρηματικό και παιχνιδιάρικο τίτλο ΣΙΧΤΙΡ ΕΥΡΩ, ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜ ΔΡΑΧΜΗ, ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, την οποία σκηνοθετεί ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Μία προσπάθεια, η οποία δεν πολυδιαφημίστηκε, δεν προβλήθηκε, αλλά μέρα με τη μέρα, παράσταση με την παράσταση, άρεσε σε όλο και περισσότερο κόσμο, που μιλούσε θετικά γι'αυτήν .
Ο Φωκίων Καπνίδης σαν τρόφιμος της χρονιάς ενός ασύλου, του ΑΑΨΟΥ (Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως), έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει μια σύντομη παράσταση-διάλεξη με ελεύθερο θέμα. Αυτός επιλέγει να παρουσιάσει ένα κουβάρι από τις αναμνήσεις του, με φανταστική συντροφιά σε αυτές το γιατρό και φίλο του Τάκη, φτάνοντας τελικά σε ένα καυστικό σχολιασμό της σκληρής πραγματικότητας του σήμερα. Έχουμε έτσι ένα έργο που αποτελεί ένα είδος συγκερασμού επιθεωρησιακού νούμερου και θεατρικού μονολόγου, με τον κ. Παπαβασιλείου να είναι υπεύθυνος και για το κείμενο και να κλείνει το τρίπτυχο με την ιδιότητα του ηθοποιού.
Τα δύο θεατρικά είδη που συνυπάρχουν στην παράσταση είναι διακριτά και δε συγχέονται. Δείχνουν να είναι αυθύπαρκτα και συμπορεύονται δεμένα αρμονικά μεταξύ τους, πολλές φορές συμπληρώνοντας το ένα το άλλο και γίνονται πηγή γέλιου, πικρίας, σκέψης και συναισθήματος.
Η εναλλαγή των θεμάτων είναι συνεχής, καθώς ο στόχος δεν είναι μια μακροσκελής και ενδελεχής έρευνα και ανάλυση των κακώς κειμένων στην Ελλάδα, αλλά να ενσκήψει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και να θίξει τα οικεία κακά. Αντίστοιχες είναι και οι εναλλαγές χιούμορ και πικρίας που ισορροπούν το συναίσθημα του θεατή-αποδέκτη κρατώντας σε εγρήγορση την προσοχή και τη δεκτικότητά του. Από τη μία υμνεί και αναδεικνύει την ελληνική ιδιομορφία και από την άλλη θέτει ερωτήματα βασισμένα σε αυτή που όντας αναπάντητα εδώ και δεκαετίες κινδυνεύουν να μείνουν ρητορικά. Η σχεδόν διαρκής κίνηση του ηθοποιού πάνω στη σκηνή, δίνει μια έντονη αίσθηση αμεσότητας και οι λίγες σκηνές της στατικότητάς του, εμποτισμένες με ευαισθησία και πικρία γίνονται αφετηρία για το επόμενο "παραλήρημά" του. Η συνταγή δείχνει απλή στη σύλληψή της, αλλά η δραματουργική της επεξεργασία προϋποθέτει πολλή δουλειά και προσοχή στην ισορροπία της λεπτομέρειας.
Η ερμηνεία είναι χειμαρρώδης και αυθόρμητη. Με τη ματωμένη λευκή ιατρική μπλούζα ο ηθοποιός δείχνει να διακατέχεται από ένα εσωτερικό πάθος και κοιτώντας το θεατή στα μάτια, ακούσια αναρωτιέσαι αν είναι μια ιερή τρέλλα ή μια εσωτερική φλόγα η πηγή έμπνευσής του. Η ευθύτητα και η γνησιότητα που αποπνέει η ερμηνεία του είναι αφοπλιστική και προφανώς πηγαία. Η ένταση του μονολόγου, του παρέχει το αμέριστο ενδιαφέρον του κοινού και την κατ'αυτόν τον τρόπο "συμμετοχή" του στο ταξίδι των αναζητήσεων και των σκέψεών του.
Ξετυλίγει με επιμονή και υπομονή το περιτύλιγμα για να αποκαλύψει ότι αυτό που κρύβεται στο εσωτερικό δεν είναι "εύπεπτο", αλλά κρύβει παγίδες και υποτιθέμενα αδιέξοδα, για τα οποία το μυαλό του (μαζί με το δικό μας) πρέπει να αναζητήσει διεξόδους. Δίκαιο το έντονο και θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε στο τέλος της παράστασης για μια ερμηνεία ανεπιτήδευτη και αξιομνημόνευτη.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρί Νοέλ Σεμέ λιτά και λειτουργικά, όπως ακριβώς ταιριάζουν στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα του έργου.
Παρακολουθώντας την παράσταση, αποκόμισα την αίσθηση, ότι κάπως έτσι πρέπει να γίνεται μια "χειροποίητη" παράσταση. Η ουσία κρύβεται πολλές φορές στην απλότητα και βασικά συστατικά του καλού θεάτρου, παραμένουν το ταλέντο, το μεράκι, η δουλειά και η διάθεση της αμφίδρομης επικοινωνίας κοινού-ηθοποιού.
Το θέατρο σχεδόν γεμάτο, έδειξε να απόλαυσε αυτά που είδε και άκουσε και αυτή την αίσθηση θα μεταδώσει και σε άλλους, προτρέποντάς τους να δουν την παράσταση. Αυτό είναι αν μη τι άλλο μια ηθική και καλλιτεχνική δικαίωση για έναν άνθρωπο, που έχει μέσα του το θέατρο και δείχνει η δίψα του να το μεταδώσει στο κοινό να μην έχει κορεστεί.