Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΩΣ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 01/08/2016 16:30
Πάει καιρός που είχα τη χάρη να λειτουργήσω ως θεατής και να βιώσω με απόλυτη αθωότητα την ιερότητα του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου και αυτό μου συνέβη στον Οιδίποδα Τύραννο του Ρίμας Τούμινας από τη συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Θέατρο Βαχτάνγκοφ. Δεν είναι πρόθεσή μου να αναφερθώ σε επιμέρους στοιχεία της παράστασης, ακόμη κι αν διέθετα τα απαιτούμενα μεθοδολογικά εργαλεία έγκριτων κριτικών, θα το απέφευγα. Ανάγκη μου να καταθέσω απλώς και μόνον, αυθόρμητα και κάπως σκόρπια, αυτό το βαθύ αίσθημα τραγικού ρίγους και ιερού δέους που ένιωσα ως θεατής.
Η παράσταση μου επέτρεψε να αφουγκρασθώ τη δύναμη του χώρου. Οι παύσεις λειτούργησαν κατανυκτικά και με συνεπήραν τόσο που η σιγαλιά της νύχτας άπλωσε τη γαλήνη της και επέδρασε καθαρτικά – λυτρωτικά στο σώμα μου. Η καθαρότητα των ρόλων και η εμμονική επικέντρωσή τους στο νόημα σε συνδυασμό με τη δύναμη και την καθαρότητα του χώρου με έκαναν να ξαναθυμηθώ το μέγεθος και το θάμπος αυτών των κειμένων. Πόσο λιτά, πόσο απέριττα ένιωθες κάθε λεπτό την αέναη πάλη και ρήξη του ανθρώπου με το σύμπαν και τη λυτρωτική του συντριβή.
Πόσο ουσιαστικά ήχησε μέσα μου: Ονομάζω τον εαυτό μου παιδί της τύχης και θέλω να μάθω ποιος είμαι. Επιτέλους μια παράσταση που δεν έκανε καμμιά προσπάθεια για υπονόμευση του νοήματος και «νέες» σηματοδοτήσεις. Το νόημα επικεντρωμένο στον ήχο και στην ενέργεια του θιάσου. Ζήλεψα το χορό για τη βαθειά προσήλωσή του και τη δύναμη της απλότητας και αλήθειας, ένας χορός που επιβεβαιώνεται μέσα από το αίτημά του: να του δώσει η μοίρα την ιερή αγνεία των λόγων και όλων των έργων που υψηλοί τα ορίζουν νόμοι ζωντανεμένοι μεσ’ στα αιθέρια πλάτη που ξέρουν πατέρα τον Όλυμπο και μήτε τους γέννησεν άντρας θνητός, μήτε ποτέ θα τους γεννήσει η λήθη! Σε ευχαριστούμε Θοδωρή Αμπαζή για το πόσο οικουμενικά, μας φώτισες αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο σήμερα ότι στα μεγάλα λόγια και έργα : Μεγάλος ζει εντός τους θεός και δε γερνά! Αυτά δε βρίσκονται σε καμμιά περίπτωση στην ευτελή κατανάλωση και στα ρητορικά σχήματα πολιτικάντηδων, ούτε στις ευκαιριακές αναζητήσεις τυχάρπαστων καλλιτεχνών.
Με όλο αυτόν τον πλούτο τον ψυχικό και πνευματικό έφυγα λυτρωμένος δικαιωμένος για την κατάβασή-ανάβασή μου στην Επίδαυρο! Και γι αυτό σε ευχαριστούμε Στάθη Λιβαθινέ για τη γενναιοδωρία σου στη παρούσα συνέργεια Εθνικού και Βαχτάνγκοφ.
Τάκης Τζαμαργιάς