ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ 'ΣΙΧΤΙΡ ΕΥΡΩ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜ ΔΡΑΧΜΗ ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 28/12/2015 12:17
“Είμαι Έλλην κι ως εκ τούτου αδυνατώ να είμαι σοβαρός”. Έτσι μας υποδέχτηκε ο Φωκίων Καπνίδης, τρόφιμος του Ασύλου Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως.
Ο Φωκίων Καπνίδης, (κατά κόσμον Βασίλης Παπαβασιλεiου), εκεί, στη σκηνή του θεάτρου Τέχνης στη Φρυνίχου, κοντά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, όπου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έκαναν θαύματα, ερευνά τι συνέβη με τους σύγχρονους Έλληνες κι έφτασαν ως εδώ;
Λίγους μήνες μετά τα γεγονότα του καλοκαιριού ο Βασίλης Παπαβασιλείου, καταγράφει σ’ αυτόν τον βαθιά πολιτικό μονόλογο, με τον σκωπτικό τίτλο ΣΙΧΤΙΡ ΕΥΡΩ, ΜΠΟΥΤΡΟΥΜ ΔΡΑΧΜΗ, ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ τα όσα έγιναν, με συγκροτημένη σκέψη και κυρίως σωστά ελληνικά. Τολμώ να πω, ότι είναι η πρώτη ιστορική καταγραφή του μαύρου καλοκαιριού, που άλλαξε οριστικά τη χώρα μας, πράγμα εξαιρετικά περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι ένα γεγονός καταχωρείται ως ιστορικό, αφού παρέλθουν χρόνια.
Ο ευφυής όμως, κύριος Παπαβασιλείου αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα ξεχνιούνται όλα, σ’ αυτόν τον τόπο και αφηγείται τόσο πρόσφατα περιστατικά με ιστορικό τόνο.
Ο Νεοέλληνας φαίνεται, προτιμάει να αποφεύγει τον παρόντα χρόνο, γιατί το να ζω στο παρόν, σημαίνει ότι αναλαμβάνω ευθύνες και μάλλον στηριζόμενος στην άρνηση αυτού του λαού, να γίνει υπεύθυνος, φτιάχνει μια εκρηκτική περσόνα, που ακροβατεί ανάμεσα σε επιθεώρηση και τους μεγάλους κλασικούς ρόλους, για να πει όσα δεν τον αφήνουν σε ησυχία.
«Αυτό το είπε ο Γιουνκέρ ή ο Αισχύλος;» μας ρωτάει ο Φωκίων Καπνίδης, δίνοντας το στίγμα της σύγχυσης, που επικρατεί στη σημερινή Ελλάδα, που αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάχυ. Ο ψεκασμένος τρόφιμος, που έπλασε ο Παπαβασιλείου, κρίνει μια χώρα, που την αγαπάει βαθιά και θλίβεται για την καταστροφή της. Τα επιχειρήματα του είναι τόσο συγκροτημένα και φιλοσοφημένα, που είναι δύσκολο να τα αντικρούσεις σ’ όποια παράταξη κι αν ανήκεις (αν ανήκεις σε καμιά ακόμη). Δεν σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής, δεν χαϊδεύει τα αυτιά σ ‘ αυτό το λαό που αρέσκεται να αισθάνεται «προδομένος», αλλά αντίθετα τον φέρνει ενώπιον των ευθυνών του και του ζητάει να ωριμάσει.
Ταυτόχρονα το εγχείρημα του Βασίλη Παπαβασιλείου, είναι ένα θεατρικό επίτευγμα, γιατί καταφέρνει να δώσει θεατρική υπόσταση σε μια πολιτική σκέψη. Θα μπορούσε απλώς να βγει και να μιλήσει, όμως εκείνος κάνει θέατρο. Κι μέσα από αυτό το παιχνίδι που αγαπάει, αλλά ταυτόχρονα μπορεί και να κρίνει, όπως και τη χώρα του, μας απευθύνεται –χωρίς ποτέ να γίνεται λαϊκίστικος, αλλά παραμένοντας ουσιαστικά λαϊκός, μαζί και λόγιος- και μας ζητάει να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Η ερμηνεία του, είναι η απάντηση στο τι σημαίνει «παίζω» και τι σημαίνει «είμαι» επί σκηνής.
Το εντυπωσιακό είναι, ότι ο Παπαβασιλείου μπορεί να τα κάνει ταυτόχρονα. Πλάθει έναν ήρωα με συνέπεια και παράλληλα διατηρεί την προσωπικότητά του ακέραιη, δίνοντας μάθημα υποκριτικής.
Αν δεν τον είδατε ακόμα, μην τον χάσετε..
Σεμίνα Διγενή