ΕΙΔΑ ΤΟ 'ΚΑΘΩΣ ΨΥΧΟΡΡΑΓΩ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 10/03/2017 16:11
Ένα από τα πλέον εμβληματικά κείμενα της αμερικανικής λογοτεχνίας, το «Καθώς ψυχορραγώ» του Ουίλιαμ Φώκνερ, επέλεξε φέτος η Σοφία Φιλιππίδου να παρουσιάσει στη σκηνή του θεάτρου της Οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής, αφιερώνοντας μάλιστα την παράσταση στον σπουδαίο θεατράνθρωπο, αλλά και στον Μένη Κουμανταρέα, του οποίου τη μετάφραση χρησιμοποιεί.
Το έργο αυτό ο Φώκνερ το έγραψε το 1929 μέσα σε έξι εβδομάδες. Εκείνη την εποχή, νέος ακόμα, δούλευε ως νυχτοφύλακας. Την ώρα λοιπόν της βάρδιάς του, ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στις τέσσερις το πρωί, οραματίστηκε μια πορεία λύτρωσης στον αμερικανικό Νότο.
Όταν η Άντυ Μπάντρεν, πεθαίνει, ζητάει από τον άντρα της να την θάψει στον τόπο που γεννήθηκε. Εκείνος της δίνει ιερή υπόσχεση. Έτσι μαζί με τα πέντε τους παιδιά- τέσσερα αγόρια κι ένα κορίτσι- μετά το θάνατό της ξεκινούν με το κιβούρι της ένα ταξίδι λύτρωσης, που θα φέρει στην επιφάνεια την αλήθεια. Οι παθογένειες της οικογένειας, η απώλεια και ο θάνατος είναι τα βασικά θέματα του Φώκνερ. Μέσα από τον πυκνό, ποιητικό του λόγο, διανθίζει αυτή την υπαρξιακή περιπέτεια με χιούμορ και σαρκασμό και οδηγεί τελικά τους ήρωες του στην κάθαρση.
Η Σοφία Φιλιππίδου χρησιμοποιεί την καταπληκτική μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα, την οποία διασκεύασε η Χλόη Καλοκύρη, και επιλέγει να αφηγηθεί την περιπέτεια των Μπάντρεν, κυρίως μέσα από τους μονολόγους των προσώπων, που συμπληρώνονται από μικρές δραματοποιημένες σκηνές. Χρησιμοποιώντας έξυπνα το λιτό σκηνικό της Κυριακής Μαυρογεώργη, όπου πρωταγωνιστεί φυσικά ένα σανιδένιο κιβούρι, δημιουργεί χώρους και ατμόσφαιρες, που υποστηρίζουν τα ηχητικά τοπία, οι βιντεοπροβολές του Μορφέα Παπουτσακη και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου. Καταφέρνει έτσι να οδηγήσει τον θεατή σε αυτή την οδυνηρή περιπλάνηση, χωρίς να καταφεύγει σε συναισθηματικές παγίδες. Αναδεικνύει το φιλοσοφικό υπόβαθρο ενός πυκνού και «δύσκολου» κειμένου, μπολιάζοντας το με θεατρικότητα, και καθοδηγεί τους ηθοποιούς της σε ένα αρμονικό και δεμένο σύνολο, όπου ο καθένας διατηρεί ανάγλυφα τη δική του προσωπικότητα.
Η ίδια στο ρόλο της μητέρας κάνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, αναλογιζόμενη το γεγονός του θανάτου αλλά και της ζωής. Είναι από εκείνες τις μαγικές στιγμές στο θέατρο που ο ηθοποιός έχει σχεδόν μια βιωματική και καθόλου μελό σχέση με το ρόλο του και καταφέρνει χωρίς να υποκρίνεται να γίνεται η Άντυ Μπάντρεν, με μια διάθεση στοχασμού. Η πολύ καλή διανομή της, που δίνει πραγματικά την αίσθηση μιας οικογένειας, συμμετέχει ισάξια σε αυτή τη διαδρομή. Η Φιλιππίδου με γενναιοδωρία δίδαξε και φώτισε τους νεότερους του θιάσου (Κώστας Βασαρδάνης, Μιχάλης Καλιότσος, Έλενα Μεγγρέλη, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης και Μορφέας Παπουτσάκης), οι οποίοι αποδεικνύονται άξιοι σύμμαχοί της.
Μια από τις πιο αξιοσημείωτες προτάσεις της φετινής σεζόν, που σέβεται το πνεύμα και το ύφος ενός σπουδαίου συγγραφέα και ταυτόχρονα δημιουργικά, χωρίς καμία πρόθεση εντυπωσιασμού, παίζει με τα υλικά του θεάτρου, μεταφέροντας τον θεατή σε υπαρξιακά τοπία, πράγμα σπάνιο και πολύτιμο.