«ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 24/11/2024 19:40
Πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζεται το έργο του Γάλλου μυθοπλάστη Ονoρέ Ντε Μπαλζάκ «Άνθρωπος χωρίς όνομα» (πρωτότυπος τίτλος «Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ») στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής, από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, που υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία.
Μια παράσταση εύφορη, άκρως θεατρική με ωραίο ρυθμό, παιγνιώδες χιούμορ, υποβλητική ατμόσφαιρα, άρτιες ερμηνείες, που συνομίλησε και με το σήμερα, χωρίς να αλλοιώσει τους χυμούς του κλασικού κειμένου. Στο εικαστικό αποτέλεσμα συνέβαλαν, αδιαμφισβήτητα, τα κομψά κοστούμια εποχής της Μαντούς Ψυχουντάκη, το λιτό, αλλά λειτουργικό σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου, τα συγκλονιστικά φώτα του Αργύρη Θέου, η κίνηση της Χριστίνας Φωτεινάκη και η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου.
O Μπαλζάκ έγραψε ένα έργο, πριν από περίπου διακόσια χρόνια, για τον πόλεμο και την εναλλαγή της εξουσίας, τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, την τυφλή δικαιοσύνη, την παντοδυναμία του συμφέροντος, αλλά και την απρόβλεπτη φύση και δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Τίποτα, από όλα αυτά δεν έχει αλλάξει, δυστυχώς. Αν ο πρωταγωνιστής είχε πεθάνει πράγματι στη μάχη του Εϊλό, θα ήταν ήρωας ανάμεσα σε τόσους άλλους. Διασωθείς και αξιοθρήνητος, όπως ακριβώς αναδεικνύεται από την μπαλζακική ιδιοφυία, περνά μαζί με τον δημιουργό του στην αθανασία.
Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ, ήρωας της μάχης του Εϊλό, γυρίζει κυριολεκτικά από τον τάφο, στο αγαπημένο του Παρίσι, ύστερα από μια οδύσσεια δέκα ετών. Στη Γαλλία της Παλινόρθωσης, ωστόσο, αντιμετωπίζεται σαν ένα φάντασμα από τα επικά χρόνια του Ναπολέοντα. Ακόμα και η γυναίκα του, ξαναπαντρεμένη με κάποιον αριστοκράτη, αρνείται να τον αναγνωρίσει. Μες στην απόγνωσή του στρέφεται στον δικηγόρο της, τον Ντερβίλ, κι αυτός με αυξημένο αίσθημα δικαίου θα προσπαθήσει να συμβιβάσει τη δεδομένη εντιμότητα ενός γηραλέου στρατιωτικού χωρίς ταυτότητα και κοινωνική υπόσταση, με την απληστία μιας νέας και φιλόδοξης γυναίκας.
O «Συνταγματάρχης Σαμπέρ» του Θανάση Κουρλαμπά συμπυκνώνει όλο τον πυρήνα του έργου σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ εσωτερικών-εξωτερικών κραδασμών.
Ο Ορέστης Τρίκας διαπρέπει ως «Ντέρβιλ» αλλά και ως αφηγητής με εξωστρέφεια, ευαισθησία και σκηνική άνεση.
Μαζί με τον ευθύβολο Τάσο Τυρογαλά κάνουν ένα αχτύπητο δίδυμο δικηγόρων, προσφέροντας ανάσες στο κοινό.
Η Έρρικα Μπίγιου, αέρινη, αισθησιακή και σκοτεινή, πείθει για τα μεγαλεπίβολα σχέδιά της.
Ήταν μια παράσταση με πιστότητα και ενάργεια, δίχως υπερβολές στη σκηνική οργάνωση, που με συνεπήρε.