ΕΙΔΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 'PANORAMA' ΤΩΝ ENRICO CASAGRANDE KAI DANIELA NICOLO
- Ημερομηνία: Σάββατο, 12/05/2018 10:03
“Panorama” (USA)
Διασκευή και Σκηνοθεσία των Enrico Casagrande και Daniela Nicolò
Under The Radar 2018, La MaMa Experimental Theatre Club, The Downstairs
Σε κάθε μεγάλη πόλη υπάρχει μια ιδιαίτερη κοινότητα: αυτή των “ξένων”. Κάποιοι είναι μετανάστες, παράνομοι ή νόμιμοι. Κάποιοι είναι φοιτητές και θα επιστρέψουν απ’ όπου ήρθαν. Κάποιοι απολαμβάνουν την προσωρινότητα του “κάποιο στιγμή θα γυρίσω”, που μπορεί να κρατήσει μέχρι και για μια ζωή. Στην Νέα Υόρκη υπάρχουν περίπου 3 εκατομμύρια κάτοικοι που γεννήθηκαν σε χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών (περίπου το 27% του πληθυσμού της πόλης). Μας καταλαβαίνεις από την προφορά και το αργό περπάτημα στο δρόμο. Ο κάθε διεθνής πολίτης ρωτάται συχνά πυκνά από που είναι. Απλή ερώτηση και προβλέψιμη, μόνο που σιγά σιγά μαθαίνει κανείς ότι -αυτή η φαινομενικά ακίνδυνη ερώτηση- είναι παγίδα και ο ντόπιος συνομιλητής σου, στην πραγματικότητα, σε ρωτά: “Ποιος είσαι;”
Αυτήν την ερώτηση επιχειρεί να απαντήσει η multimedia παράσταση “Panorama”, που είδα πριν λίγους μήνες στο La MaMa Experimental Theatre Club σε σκηνοθεσία του Ιταλικής ομάδας Motus, σε συνεργασία με ηθοποιούς του Great Jones Repertory Company. Η παράσταση εστιάζει στην διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα της Νέας Υόρκης. Μια ομάδα έξι διεθνών ηθοποιών που πλέον ζουν στην Νέα Υόρκη, καταπιάνονται με αυτό το ερώτημα που καταντά υπαρξιακό, μέσα από μια σειρά επεισοδιακών αφηγήσεων της προσωπικής τους ιστορίας.
Προβάλλοντας τα βίντεο της πρώτης τους ακρόασης, οι ηθοποιοί συστήνονται στο κοινό. Σταδιακά, ρόλοι και χαρακτήρες μπερδεύονται. Ο ένας ηθοποιός αφηγείται την ιστορία του άλλου. Η εικόνα τους συγκρούεται με την ιστορία τους. Ένας νεαρός ηθοποιός
παίζει τον ρόλο της πρώτης γυναίκας ηθοποιού στην Τουρκία που έκανε γυμνή σκηνή σε ταινία και μιλάει για τη σύγκρουση με τον κοινωνικό της περίγυρο. Και μια μαύρη ηθοποιός παριστάνει έναν Ασιάτη που μεγαλώνει μεταξύ λευκών σ' ένα προάστιο της πόλης. Παραδόξως, όλοι μαζί, με τρόπο ανατρεπτικό, μιλούν για το πως υπάρχουν ως ξένοι και ως μέρος αυτής της γοητευτικής και αφιλόξενης πόλης.
Η ιστορική στιγμή της παράστασης δεν είναι τυχαία, δεδομένης της τωρινής πολιτικής πραγματικότητας των ΗΠΑ. Πιο πολύ από πριν, εδώ και ένα χρόνο, νιώθει κανείς ξένος σ’ αυτή την πόλη. Ο φόβος ότι τα πράγματα δυσκολεύουν, η απειλή της λήξης της άδειας παραμονής και η καχυποψία θριαμβεύουν. Πως θα περάσουν τα επόμενα τρια (αν όχι εφτά) χρόνια; Η Maura Nguyen Donohue πρότεινε την μέθοδο των 3 Fs (food, fuck and forget). Η ίδια ηθοποιός, εύστοχα, καταλήγει: “Αν σκέφτεσαι ότι μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψεις κάπου, θα έπρεπε να είχες ήδη φύγει”.
Το “Panorama” μετέτρεψε σε μια ευχάριστη εμπειρία μια κεκτημένη γνώση: οι υποθέσεις για το χαρακτήρα κάποιου κρίνοντας από την εμφάνιση, την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος του, το φύλο του και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελείς - αν όχι επικίνδυνες. Έτσι, γιορτάζοντας την διαφορετικότητα, βρήκαμε την ελευθερία και βγήκαμε από το θέατρο με τη βεβαιότητα ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Να ζήσουμε όπου θέλουμε, να ασχοληθούμε με ό,τι θέλουμε και να αγαπήσουμε όποιον θέλουμε.