ΕΙΔΑ ΤΟ «LA» ΣΤΗ ΡΩΜΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 10/10/2020 20:46
«Là»
των Camille Decourtye, Blaï Mateu Trias και Rita Mateu Decourtye.
Teatro Argentina, RomaEuropa Festival, Ρώμη
Έχω την τύχη - ή παίζω με την τύχη μου - να βρίσκομαι στη Ρώμη, όπου από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι και το τέλος Νοεμβρίου λαμβάνει χώρα το φεστιβάλ ευρωπαϊκού θεάτρου «RomaEuropa Festival» («REF») . Έτσι, με ανακούφιση σας γράφω, από ένα μέρος όπου παρά την καταστροφή που έζησαν -και φοβούνται μη ξαναζήσουν- υπάρχει (ακόμα) θέατρο.
Το 2020 είναι μια δύσκολη χρονιά για τις σκηνικές τέχνες. Αγοράζοντας το εισιτήριο σου, μπορείς να επιλέξεις μία θέση ή δύο -αν θα δεις την παράσταση με παρέα. Κάθε θεατής ή κάθε ζευγάρι θεατών έχουν απόσταση δύο κενών θέσεων από τους διπλανούς τους. Για να μπεις στον χώρο πρέπει να θερμομετρηθείς, να συμπληρώσεις μια φόρμα με τα στοιχεία σου για να μπορούν να σε εντοπίσουν σε περίπτωση που υπάρξει κρούσμα στον χώρο, και να υπογράψεις μια υπεύθυνη δήλωση ότι δεν έχεις συμπτώματα. Επιπλέον μέτρα υπάρχουν κατά την είσοδο στον χώρο και κατά την έξοδο από αυτόν, ενώ ο ταξιθέτης σου ζητάει ευγενικά να μην βγάλεις τη μάσκα σου κατά την διάρκεια της παράστασης. Τα θέατρα παίζουν με μειωμένο κοινό, στο 50% της χωρητικότητας τους, αλλά παίζουν.
Από μια ρωγμή σε έναν άσπιλο άσπρο τοίχο ξεπροβάλει ένας άντρας, μαζί με ένα μικρόφωνο με τη βάση του. Η «γέννηση» του γίνεται σιγά-σιγά, οι ήχοι του τοίχου που θρυμματίζεται θυμίζουν αυγό που σπάει. Όταν σηκώνεται, λερωμένος από τον ασβέστη, τοποθετεί το μικρόφωνο του, κοιτάει το κοινό και ετοιμάζεται να μιλήσει. Δυσκολεύεται, βγάζει μια κόλλα χαρτί από την τσέπη του. Ένα παιδί μπαίνει τρέχοντας στη σκηνή, αρπάζει το χαρτί από το χέρι του άντρα και το σκίζει. Η πρώτη πράξη του έργου έχει ολοκληρωθεί: δεν υπάρχει ιστορία.
Με τον ίδιο επώδυνο τρόπο, από τον τοίχο της σκηνής γεννιέται μία γυναίκα. Η σχέση τους αρχίζει διστακτικά και εξελίσσεται μέσα από κίνηση και άναρθρους ήχους σε οπερετικές αποχρώσεις. Το παιδί εμφανίζεται σε στιγμές για να τους γλιτώσει από το αδιέξοδο της ανακύκλωσης του «μεταξύ» τους. Πολλά μπορούν να συμβούν ανάμεσα σε δυο σώματα, μια φωνή και ένα μικρόφωνο. Και όσα συνέβησαν, μιλούσαν με ακρίβεια για τα συμπτώματα και τις συνθήκες της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Ξεχωριστές εικόνες μέσα στο απλό και κάτασπρο σκηνικό άρχισαν να γεννιούνταν όταν ένα σώμα έπεσε πάνω στον τοίχο και άρχισε να τον λερώνει με μαύρους λεκέδες. Μόλις οι χαρακτήρες, επί της σκηνής, ανακάλυψαν αυτήν την ιδιότητα του τοίχου, άρχισαν να ζωγραφίζουν την εμπειρία τους. Κάποια στιγμή, χρησιμοποιώντας το μικρόφωνο για πινέλο, ο άντρας δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο εικόνας -θυμίζοντας παλαιολιθικές τοιχογραφίες- και ήχου.
Πολλά ακόμη τα μικρά θαύματα της παράστασης, που έπαιζε με το τίποτα και είχε πρωταγωνιστή τον κανέναν. Κι όλα κορυφώθηκαν σε ένα χειροκρότημα λειψό, μιας αίθουσας μισής. Ένας καινούργιος ήχος, όπου οι θεατές κατέβαλαν υπερπροσπάθεια για να γεμίσουν τον χώρο, και για να χειροκροτήσουν δυο φορές, για το κοινό που έλειπε και για όσους έπαιξαν, ακόμα, πάνω στη σκηνή.