ΕΙΔΑ ΤΟ 'A PINK CHAIR'
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 06/02/2020 13:46
Eίδα το «A PINK CHAIR (In Place of a Fake Antique)»
Από το Wooster Group
Σε σκηνοθεσία Elizabeth LeCompte
Στο NYU Skirball
Λίγες ομάδες θεάτρου έχουν απομείνει στην Νέα Υόρκη που να είναι τόσο συνδεδεμένες με το θεατρικό παρελθόν της πρωτοπορίας των 70's, όσο το Wooster Group. Η ομάδα γεννήθηκε μέσα στο Performing Garage της 33 Wooster Street, όταν το Soho ήταν ακόμα μια περιοχή με άδειες αποθήκες που έλκυε καλλιτέχνες λόγω των οικονομικών ενοικίων. Η πραγματικότητα της περιοχής σήμερα δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική, αλλά το Wooster Group συνεχίζει να στεγάζεται στον ίδιο χώρο και να αποτελεί ένα «γαλατικό χωριό» της downtown θεατρικής σκηνής.
Παρά την πλέον παγκόσμια αναγνώριση του Wooster Group, κάποια πράγματα μένουν επίμονα ίδια. Έτσι, όταν αντίκρισα το σκηνικό της παράστασης του Α PINK CHAIR άρχισα να αναγνωρίζω τα σκηνικά αντικείμενα επί σκηνής και να τα τοποθετώ νοερά στις προηγούμενες παραστάσεις της ομάδας. Το έργο αρχίζει με μια βίντεο-συνέντευξη της κόρης του οραματιστή σκηνοθέτη Tadeusz Kantor, Dorota Krakowska, που ως δραματολόγος της παράστασης κάνει μια εισαγωγή για την ετεροχρονισμένη συνάντηση μεταξύ Wooster Group και Kantor που θα ακολουθήσει. Σκηνές από την παράσταση του Kantor, I Shall Never Return προβάλλονται στην ίδια τηλεόραση που είναι τοποθετημένη στο κέντρο της σκηνής. Οι ηθοποιοί μπαίνουν στη θεατρική σκηνή, και αρχίζουν να καθρεφτίζουν με διασκεδαστική ακρίβεια τη σκηνή του Kantor, ενώ ταυτόχρονα μεταφράζουν τραγούδια και πρόζα στα αγγλικά. Κι έτσι, το ίδιο παιχνίδι αναγνώρισης που είχα αρχίσει με τα σκηνικά αντικείμενα, συνεχίζεται με τους ηθοποιούς -που κάπου τους έχω δει, στο προηγούμενο show, και στο πιο προηγούμενο, και σε αυτό το βίντεο από μια performance του '80- και τους ρόλους του έργου του Kantor, που τους βλέπεις να ξαναζωντανεύουν μέσα σε άλλα σώματα, με διαφορετικές φωνές και με λίγο αλλαγμένα κουστούμια, ενώ κάθονται πάνω σε ροζ καρέκλες (στη θέση μιας ψεύτικης αντίκας).
Ως επί σκηνής απόηχος της πρώτης παράστασης, το Α PINK CHAIR είναι ένας χορός φαντασμάτων, πάντα σε συμφωνία με την αισθητική και την δραματουργία του Kantor. H επιλογή του I Shall Never Return, ως αφορμή για αυτήν την σκηνική διερεύνηση, δεν είναι τυχαία. Τo έργο είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εμμονής του Kantor πάνω στην Οδύσσεια και τη θεματική της επιστροφής στην πατρίδα. Είναι η προτελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Kantor. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή όπου ο θίασος αποχαιρετά τον σκηνοθέτη του. Η συγκεκριμένη σκηνή δεν λείπει από το σκηνικό εγχείρημα του Wooster Group, όπου μετατρέπεται σε μια στιγμή αναγνώρισης του Tadeusz Kantor ως μέντορα από τους ζωντανούς ηθοποιούς επί σκηνής. Στην δίκη μας σκηνική εκδοχή βέβαια, η μελαγχολία της στιγμής δεν προκύπτει μόνο από το επικείμενο αντίο, αλλά και από το γεγονός ότι ο Kantor παραμένει ένα φάντασμα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.
Ενάντια σε κάθε κανόνα που θέλει το θέατρο να είναι μια τέχνη για το τώρα, το Α PINK CHAIR επιχείρησε να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Καθόλη την διάρκεια της παράστασης, δεν υπήρξε στιγμή επεξήγησης ή σύνδεσης με το παρόν. Η παράσταση τελειώνει με τους χαρακτήρες ως χορωδία να τραγουδούν ότι η πατρίδα που άφησε ο Οδυσσέας δεν υπάρχει πια, ότι η επιστροφή στο παρελθόν δεν είναι δυνατή. Κι αν ο Κantor αναφέρεται στην πατρίδα της παιδικής του ηλικίας, έχω την υποψία ότι ηθοποιοί και κοινό νοσταλγούσαμε κάτι άλλο. Γιατί παρά το φιλότιμο εγχείρημα του Wooster Group, το θέατρο του Kantor, γεμάτο τέχνη και ουσία, ανέγγιχτο από την παροδικότητα των θεμάτων που πλέον μας απασχολούν, έχει πλέον περάσει.
