ΕΙΔΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 'EVERYONE'S FINE WITH VIRGINIA WOOLF' ΑΠΟ ΤΟΥΣ ELEVATOR REPAIR SERVICE
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 09/11/2018 10:21
Everyone's Fine with Virginia Woolf
της Kate Scelsa
Σε σκηνοθεσία John Collins
Public Theater, LuEsther Hall
Γνωστοί για τις ανατρεπτικές θεατρικές διασκευές κλασικών λογοτεχνικών έργων, οι Elevator Repair Service καταπιάνονται με μια παρωδία ενός διάσημου αμερικανικού δράματος, του έργου Ποιός φοβάται την Virginia Woolf του Edward Albee. Σε αντίθεση με προηγούμενες παραστάσεις των ERS, το έργο υπογράφεται από την Kate Scelsa, η οποία δουλεύει με την ομάδα ως ηθοποιός εδώ και χρόνια.
Στην πρώτη σκηνή του έργου, η Martha και ο George γυρίζουν σπίτι από ένα πάρτυ. Η Μάρθα έχει καλέσει ένα ζευγάρι στο σπίτι, το οποίο και περιμένει από στιγμή σε στιγμή. Καθώς συμμαζεύει βιαστικά το σπίτι, προειδοποιεί τον George: “Τους έχω πει ότι εσύ είσαι τελείως gay και ότι εγώ είμαι λίγο gay. Έχουμε έναν φανταστικό γιο και έναν φανταστικό σκύλο και εγώ αγαπάω το σκύλο περισσότερο κι ότι εσύ σκότωσες τον γιο.” Έτσι, αφού η πλοκή ολόκληρου του έργου του Albee συνοψίζεται σε μια ατάκα, ένα καινούριο παιχνίδι αρχίζει.
Αν το έργο του Albee χτίζεται πάνω στην αντίθεση μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, η Kate Scelsa ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι χαρακτήρες του έργου μιλούν χωρίς κανένα κοινωνικό ή ηθικό φραγμό, λέγοντας ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε σκέφτονται. Κι όμως, αυτή η πρακτική δεν στοχεύει στην δόμηση ενός πραγματικού κόσμου, αλλά ενός υπερβολικού camp σκηνικού κανόνα που κοροϊδεύει απροκάλυπτα την σοβαροφάνεια, την ψυχαναλυτική πολυπλοκότητα και το αίτημα για αισθητική καθαρότητα που φέρει το κλασικό θέατρο. Κι αν ο George του Albee λέει ότι “all truth relative”, στην παρωδία των ERS ο κανόνας αλλάζει και κάθε αλήθεια γίνεται απλά αδιάφορη.
Σε αυτό το κλίμα, η Μάρθα παίρνει την φεμινιστική της εκδίκηση. Η Annie McNamara στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είναι καθόλου απολογητική. Στο τέλος του Ποιος φοβάται την Virginia Woolf, η Μάρθα καταλήγει κατεστραμμένη από την εξάρτησή της απ’ την ιδέα της μητρότητας και την ανεπάρκεια της να ανταπεξέλθει στο παραδοσιακό γυναικείο πρότυπο της εποχής της. Η Μάρθα θριαμβεύει μέσα στην ανεξέλεγκτη συμπεριφορά της. Παραμένει, όμως, απολύτως δυστυχισμένη, αν και νικάει στο αρρωστημένο παιχνίδι που παίζει με τον George.
Η αισθητική του σκηνοθέτη John Collins δένει με αυτήν την υπερρεαλιστική κωμωδία. Οι θαυμαστές των ERS, όπως κι εγώ, θα ενθουσιάστηκαν με τα χορευτικά σκετσάκια που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν της σκηνικής του γλώσσας. Μέσα από χρόνια συνεργασίας, η ομάδα των ERS έχει αναπτύξει ένα δικό της υποκριτικό στυλ. Οι βετεράνοι ηθοποιοί των ERS, Annie McNamara, April Matthis, Mike Iveson, Vin Knight και Lindsay Hockaday μιλούσαν αβίαστα, σχεδόν αδιαφορώντας για τους θεατές που τους παρακολουθούν, χτίζοντας κάθε ατάκα τους σαν punch line - ακόμα κι όταν δεν υπήρχε αστείο να την υποστηρίξει. Στο παρανοϊκό επί σκηνής βλέμμα του Mike Iveson, που κάνει κάθε θεατή να πιστεύει ότι τον κοιτά στα μάτια, συνοψίζεται ολη η προσέγγιση των ERS για το θέατρο. Στόχος δεν είναι το αληθινό ή το πρωτοποριακό, αλλά το παράξενο. Δεν προσπαθούν να προσβάλουν, να διαταράξουν ή να αλλάξουν τον κόσμο. Απλά μας γνωστοποιούν ότι ο κόσμος είναι ένας χορευτικό τσίρκο στο οποίο συμμετέχουμε θέλοντας και μη. Το σκηνικό από την Louisa Thompson αρχικά θυμίζει σχολική παράσταση, με φθηνά έπιπλα και απλοϊκά ζωγραφισμένα ταμπλό που τρίζουν κάθε φορά που ανοιγοκλείνει η πόρτα. Ακούγεται κακό (γιατί είναι), αλλά ενισχύει την ηθελημένη ανοησία που επικρατεί.
Η θεατρική αξία της παράστασης βρίσκεται στην υπερβολή της. Κάθε θεατρικός κανόνας αποδομείται με μανία και σθένος. Με τον ίδιο φανατισμό που ανατρέπεται και το έργο του Albee. Και μπορώ να συνεχίσω να γράφω όλους τους εξωφρενικούς τρόπους με τους οποίους η παράσταση κατέρριψε την ιστορία που έγραψε ο Albee. Ομολογώ, όμως, ότι μου είναι δύσκολο να περιγράψω την ιστορία που αντιπρότειναν οι ERS, μένοντας έτσι στο τέλος της παράστασης ίσως ενθουσιασμένη, αλλά και κάπως άδεια.
*H παράσταση αυτή την περίοδο παίζεται στο Δουβλίνο.